ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องสั้นได้หรือเปล่านะคะ
มันออกจะบ้าๆบอๆไปสักนิด
สงสัยเมื่อวานอ่านนิยายเยอะ แถมปิดท้ายด้วยคำแปดประโยคนี้
v
v
v
v
‘จงระวังความคิดเอาไว้ เพราะอีกไม่นานจะกลายเป็นการกระทำ
จงระวังการกระทำไว้ เพราะอีกไม่นานจะกลายเป็นความเคยชิน
จงระวังความเคยชินไว้ เพราะอีกไม่นานจะกลายเป็นอุปนิสัย
จงระวังอุปนิสัยเอาไว้ เพราะมันจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรม’
ฉันวางหนังสือการ์ตูนเล่มนี้ลง พลางหันหน้าไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง หนึ่งปีแล้ว.. ที่ฉันไม่ได้อ่านมัน ฉันจำได้ครั้งแรกที่ฉันอ่านมันเพราะอะไร และฉันจำได้ว่าฉันเชื่อมัน ตั้งแต่เมื่อไร
หนึ่งปีก่อน..
“โอ๊ย.. หนังสือการ์ตูนบ้าไรวะเนี่ย อุตส่าห์จะเอามาอ่าแก้เครียดซะหน่อย ดันทำให้เครียดเข้าไปอีก” ฉันเขวี้ยงหนังสือการ์ตูนเล่มนี้ไปที่กำแพงอย่างหัวเสีย พลางฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเขียนหนังสือที่มีหนังสือกอพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ
พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ฉันต้องไปสอบเข้าม.1 ฉันจึงนั่งอ่านหนังสืออย่างคร่ำเคร่งและเปิดเพลงคลอหูไปด้วย แต่แทนที่มันจะทำให้สมองของฉันเปิดกว้างและรับความรู้จากในหนังสือเข้ามา แต่มันกลับให้ผลตรงกันข้าม
เฮ้อ... สมองตื้อไปหมดแล้ว
จากนั้นฉันจึงตัดสินใจ เงยหน้าขึ้นมาพลางเอาโน๊ตบุ๊คที่พ่อให้เป็นของขวัญวันเกิดมาตั้งแทนหนังสือเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ และจัดการเปิดเกมส์ออนไลน์ขึ้นมาเล่นอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเสียงนาฬิกาข้อมือฉันดังขึ้น ฉันตั้งมันไว้ให้ปลุกฉันทุกๆแปดชั่วโมง นั่นหมายความว่า ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงแล้วหรอเนี่ย!!
ฉันปิดหน้าจอและเก็บโน๊ตบุ๊คลงใส่กระเป๋า พลางนำสมุดที่จดเอาไว้ในตอนแรกมาเปิดดูและจดจำมันให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ไม่ไหว.. สมองไม่รับอะไรแล้วจริงๆ
ฉันจึงจัดการวางสมุดลงและถอนหายใจ นี่เป็นการเปิดรับนักเรียนครั้งสุดท้ายของโรงเรียนนี้แล้ว และโรงเรียนนี้ก็เป็นโรงเรียนที่เปิดรับสมัครนักเรียนช้าที่สุด ถ้าพลาดครั้งนี้ พ่อของฉันคงจะต้องให้ฉันไปเรียนเมืองนอก ซึ่งฉันไม่อยากไปเลย อุตส่าห์ขอตัวมาอยู่คอนโดคนเดียวแล้วแท้ๆ
เฮ้อ...
ฉันถอนหายใจอีกครั้ง พลางเก็บของทุกอย่างเข้าที่ และไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
เวลา 8.30 น.
ฉันเดินอย่างเอื่อยเฉื่อยออกจากคอนโดไปโรงเรียน SE ใช้เวลาประมาณ 5 นาทีก็ถึงหน้าประตู คอนโดที่ฉันพักอยู่ไม่ไกลนักจากโรงเรียน
ฉันนั่งพักบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ในสวนของโรงเรียนและมองไปรอบๆ เห็นนักเรียนจำนวนไม่มากนักนั่งพักอยู่ระจัดกระจาย ฉันคิดเรื่อยเปื่อยไปได้ไม่นาน เสียงเรียกชื่อฉันก็ดังขึ้น
กำหนดการเริ่มสอบคือเวลา 9.00 น. โดยทำลงในข้อสอบชุดเดียวแต่แบ่งเป็นรายวิชา วิชาละ 40 ข้อ หลังจากนั้น จะมีการสอบของครูต่างชาติ เนื่องจากโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนสองภาษาจึงจำเป็นต้องสอบทั้งอังกฤษและไทย
เวลา 12.00 น. ฉันเดินออกจากห้องสอบและกลับบ้านทันที ฉันคิดว่าคงต้องเตรียมจัดกระเป๋าไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว
ไม่กี่วันถัดมา ฉันก็ดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อผลสอบที่ออกมาปรากฏว่าฉันผ่าน.. แม้จะผ่านเกินเกณฑ์ไปได้ไม่เท่าไรนัก
และฉันจำเป็นที่จะต้องเรียนพิเศษต่างหากเพื่อปูพื้นฐานมากกว่าคนอื่นๆ และในจำนวณคนที่ต้องเรียนเหมือนฉัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
เธอชื่อเบสท์(Best) เบสท์เป็นคนที่จัดว่าน่ารักคนหนึ่ง ตาหวาน ปากเรียว และยังมีลักยิ้มอีกต่างหาก เทียบกับฉันสิ.. ไม่อยากจะพูด แต่เบสท์เป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ร้อนยอย่างมีเหตุผล และอารมณ์เธอมักจะเดือดง่ายๆ กับคนที่กวนประสาทอย่างแรง
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เราขัดคออะไรกัน ถึงฉันชอบกวนประสาท แต่ก็ไม่ได้มากมายนัก อีกอย่างฉันเป็นคนที่สบายๆ อะไรก็ได้ ตามใจคนอื่นไปเรื่อย
เมื่อเปิดเทอม ฉันจึงสนิทกับเบสท์ที่สุด ไปไหนไปด้วยกัน
ชีวิตฉันดำเนินไปเหมือนๆเด็กคนอื่นๆ จนกระทั่ง.. พบคนๆนั้น
ตอนที่ฉันเจอคนๆนั้นครั้งแรก ไม่ได้มีความประทับใจใดๆ และก็ไม่ได้ขัดคออะไรกัน เราแค่เดินผ่านกันเท่านั้น เขา..ไม่ได้พิเศษอะไรมาก เป็นเหมือนคนธรรมดาทั่วๆไป มีเพียงอย่างเดียวที่โดดเด่น คือ.. ความสูง
ฉันสูง 150 ซ.ม. เมื่อเดินผ่านเขา กลับเห็นเพียงปลายคาง เขาน่าจะสูงถึง 170 ซ.ม.ขึ้นไป นั่นไม่น่าแปลกหรอก ถ้าเขา.. เป็นผู้ชาย แต่เพราะเขาเป็นผู้หญิง
แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้หันกลับไปมองอะไร ไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
ฉันชอบอ่านนิยายมาก และฉันอยากเขียนมันขึ้นมาสักเรื่อง
แน่นอนว่า การจะบรรยายความรู้สึกของตัวละครได้ลึกซึ่ง คนที่เคยได้รับความรู้สึกนั้น มักจะบรรยายได้ดีกว่า แต่นั่นก็ไม่เสมอไป
แต่ยกเว้นเรื่องของ ความรัก...
ฉันไม่เคยมีความรักในแบบของหนุ่มสาว จะบอกว่าฉันเด็กไปหรือ ก็อาจจะไม่ใช่ เพราะเท่าที่ฉันได้คุยกับเพื่อนๆ กว่าครึ่งห้องเคยมีความรักแล้ว อิจฉาเขาจริงๆ
ดังนั้นฉันจึงอยากจะมองหาใครสักคนมารักเล่นๆ
มีคนบอกกันมาว่า ความรัก ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่ใช่จะควบคุมกันง่ายๆ
และสำหรับคนหน้าตาอย่างฉัน.. คงจะไม่มีใครยอมหรอกนะ
เมื่อรักกันไม่ได้ งั้นขอเคสแอบรักแล้วกัน ว่าแล้ว สายตาก็สอดส่องมองไปมา และไปสะดุดเข้ากับเขาคนนั้น ความจริงต้องเรียกว่าเธอสินะ ถึงจะถูก
ว่าแล้วก็เริ่มดำเนินการตามที่ได้อ่านมาจากในหนังสือ แอบมองเธอบ้างล่ะ แอบคิดเรื่อยเปื่อยบ้างล่ะ วันหนึ่ง ฉันจึงบอกกับเพื่อนสนิทฉันเรื่องนี้ แต่ไม่ได้บอกหมด แค่ว่า ‘แอบปลื้มๆ.. ’ แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อนไป
แต่ฉันคงแสดงออกมากไป และคิดมากไป ถึงทำให้บางครั้งฉันแอบผิดใจกับเบสท์ เพราะเธอ
เวลายังคงหมุนเวียนไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว
การแอบรักใครคนหนึ่ง มันทำให้ฉันได้เข้าใจบางสิ่งบางอย่าง เช่นว่า.. เวลาทุกนาทีมีค่า
ก่อนปิดเทอมฉันได้รู้ข่าวบางอย่าง เธอ.. กำลังจะไปจากที่นี่ และอาจจะไม่กลับมาอีกเลย
หลังสอบวิชาสุดท้ายของภาคเรียนที่ 2 ฉันก็ได้ผิดใจกับเบสท์อีกครั้ง เพราะ เธอ..
อาจเป็นเพราะฉันไม่รู้สาเหตุอะไร ฉันจึงโทษไปที่ เธอ..
หลายคนคงเข้าใจ กับการที่ผิดใจกับเพื่อนทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร มี.. อึดอัดแค่ไหน
อย่างที่เคยบอก ฉันมีเบสท์เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในห้อง
ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ในสมองของฉันจดจำเรื่องราวเกี่ยวกับเธอ มากกว่าเพื่อนในห้อง ยกเว้นเบสท์
เพราะมีเรื่องราวบางอย่างที่เกี่ยวกับเธอ โดยมีเบสท์เป็นตัวเชื่อมอยู่ด้วย
ฉันไม่มั่นใจ ว่าฉันรู้จักความรักจริงหรือเปล่า
ฉันไม่แน่ใจว่าฉันรักเธอหรือเปล่า
แต่อย่างน้อย ฉันก็รู้สึกว่า ฉันเข้าใจคำจำกัดความสั้นเกี่ยวกับความรักมากขึ้นมาหน่อยแล้ว
ฉันเหมือนจะรู้แล้ว คำว่า หึง.. เป็นยังไง
ฉันเหมือนจะรู้แล้ว คำว่า ขาดใจ.. เป็นยังไง
และอีกหลายๆอย่างเช่น ความร้สึกของการแอบรัก ความรักที่ไม่สมหวัง ความรักที่ไม่มีทางรู้ และคำสุดท้าย ที่เจ็บปวดที่สุด
คำว่า.. ไม่คู่ควร
ตอนนี้ฉันเหมือนคนบ้าคนหนึ่ง บ้า งี่เง่า.. เพราะรักเธอ
มันคงเริ่มมาจากความคิด จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นการกระทำ ไม่ช้าก็จะเป็นอุปนิสัย ในที่สุดก็กลายมาเป็นชะตากรรม
‘จงระวังความคิดเอาไว้ เพราะอีกไม่นานจะกลายเป็นการกระทำ
จงระวังการกระทำไว้ เพราะอีกไม่นานจะกลายเป็นความเคยชิน
จงระวังความเคยชินไว้ เพราะอีกไม่นานจะกลายเป็นอุปนิสัย
จงระวังอุปนิสัยเอาไว้ เพราะมันจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรม’
และชะตากรรมที่ฉันได้รับ จากความคิดที่เป็นต้นตอคือ
...การเขียนเรื่องๆนี้ มาให้คุณอ่าน...
จงระวังความคิดคุณเอาไว้ให้ดีนะ.. ฉันเตือนคุณแล้ว
ป.ล.แรกๆขยันบรรยายจริง หลังๆเริ่มขี้เกียจและ แหะๆ
ใช้เวลาในการเขียนตั้งแต่เวลาประมาร 15.00-16.34 น.
ใช้เวลาตั้งชั่วโมงครึ่ง แต่เขียนได้แค่ 3 แผ่น 
ช่วยสับเรื่องการใช้ภาษาหน่อยนะคะ มันอาจจะแปลกๆ ไม่เข้าใจตรงไหนช่วยบอกทีนะคะ
อีกอย่าง เขียนรอบเดียว ไม่มีการย้อนขึ้นไปดู(ด้วยความขี้เกียจและสมเพชตัวเอง)
- -" เวรจริงๆเรา 
