|
ID: 14657
bhutfanclub |
|
| stage 1 |
| ลงสนาม: 31 07 2009 |
Point: 15
|
Game Points: 22 |
| |
|
|
 ตอบเมื่อ: 18/11/2009 19:50 เรื่อง: ลองอ่านดูแล้วช่วยตั้งชื่อด้วย |
 |
|
-1-
ปี๊น!!! เสียงแตรของรถมอเตอร์ไซด์ ที่ดังมาจากหน้าบ้านของฉัน เป็นเหตุทำให้ฉันที่กำลังนั่งอ่านนิตยาสารวัยรุ่นอยู่ต้องชะโงกไปดูที่หน้าต่างของห้องนอน
“ กระปุก!!!!! ” ผู้ชายผิวขาวสวมเสื้อแขนยาวสีฟ้าอ่อนเจ้าของรถมอเตอร์ไซด์สีฟ้า ตะโกนเรียกฉันทันทีที่เห็นหน้าฉัน และนี่ก็ไม่ใช่ใครอื่น นายคนนี้ก็คือ...เพื่อนรักฉันเอง เขาชื่อว่า ไซน์
“มีอะไร!!!” ฉันตะโกนถามตานั่น ที่กำลังยื่นเหงื่อท่วมตัว ไม่รู้ว่าร้อนเพราะอากาศหรือร้อนเพราะเสื้อ
“ =o=’ ” ไซน์มองด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่า ‘เปิดประตูรับแขกหน่อยเซ่ ’ ฉันจึงลงไปเปิดประตูให้เขาเข้ามา
“ นี่มาบ้านเราแค่นี้ทำไมต้องเอารถมาด้วยเนี๊ย? ” เพราะบ้านเราก็อยู่ติดกัน
“เราจะมาชวนแกไปเลี้ยงฉลอง! ” พระเจ้าOoO! วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี๊ยะ นายไซน์จะเลี้ยง มหัศจรรย์มากๆ
“เนื่องในโอกาสอะไรมิทราบ?”
“เนื่องในโอกาสที่ฉันเลิกกับเจนนี่แล้ว” เขาพูดแล้วหน้าสลดลง ขอบตาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ เวรล่ะสิ เพื่อนตูอกหักทำไงดีฟะ คนยิ่งไม่เคยมีแฟนอยู่(กำลังสร้างคานทองอยู่)
“เออ...เราว่าแกใจเย็นๆก่อนดีกว่านะ เดี๋ยววันนี้เราจะทำอะไรให้กินนะ แกไปนั่งดูทีวีก่อนก็ได้ หรือจะฟังเพลงก็ดีนะเอามะ เดี๋ยวเราเปิดให้” ฉันพยายามเบนความสนใจจากเพื่อน
“แกจะทำเองเหรอ?” มันมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อฝีมือ ทั้งๆที่หน้ายังสลดอยู่ นี่ถ้าไม่เห็นใจคนอกหักนะ แม่จะถีบให้
“เออน่า! ยังไงก็กินได้อยู่แล้ว เพราะมันเป็นอาหารกล่อง เวฟแป็บเดียวเดี๋ยวก็มา ^^+” ยิ้มเข้าไว้กระปุก อย่าพึ่งคิดฆ่าคน
“ค่อยยังชั่วหน่อย -.-” ไอเพื่อนเวร ฉันได้ยินนะเฟ้ย! =O= แต่ฉันเลือกที่จะเดินเข้าไปในครัวจัดแจงเวฟอาหารแช่แข็งที่พอมีอยู่ให้ไอเพื่อนตัวแสบ
หลังจากที่ฉันเวฟอาหารเรียบร้อยแล้วก็ยกออกมาให้ไอเพื่อนตัวดี แต่ภาพที่ฉันเห็นคือเขานอนคว่ำอยู่บนโซฟาหน้าทีวีแล้วฟุบหน้ากับหมอนอิง จากที่ดูสภาพคงจะกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆเลย ฉันไม่ได้เห็นตานี่ร้องไห้นานเท่าไหร่แล้วนะ ครั้งสุดท้ายที่เห็นคงเป็นตอนที่พ่อมันไปเมืองนอกล่ะมั๊ง แต่นั้นก็ตอนที่นายนี่ 5 ขวบนี่ โห! นับดูแล้วก็ประมาณ 13 ปีซินะที่ไม่ได้ร้องไห้เลย
ฉันนั่งลงที่พื้นข้างโซฟาแล้วใช้มืออันเรียวเล็กลูบหัวเขาเป็นการปลอบใจ เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันด้วยตาที่แดงก่ำและจิตใจที่บอบช้ำ แล้วเบือนหน้าหนีเหมือนกับอายที่ตัวเองร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น
“ร้องไปเถอะ แก! ไม่ต้องอายเราหรอก เราเพื่อนกันนะมีอะไรก็ต้องแชร์กันอยู่แล้ว” ฉันพูดไปลูบหัวมันไป ชวนให้นึกถึงตอนเด็กๆ ที่นายนี่ขี้แยแล้วฉันต้องเป็นคนปลอบอยู่เรื่อยไป
“เจนนี่! เค้าไม่เคยรักฉันเลย...เค้าคบกับฉันแค่ทางผ่านแก้เหงาเท่านั้น ” ไซน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งๆที่ยังนอนฟุบหน้าอยู่
“ช่างมันเถอะ อย่าใส่ใจเลยนะ ”
“ เราไม่เหลือใครแล้วกระปุก ไม่มีใครรักเราเลย ”
“เรานี่ไงที่รักแกรักมากกว่ายัยเจนนี่ซะอีก อย่าลืมสิยังไงแกก็ยังมีเราอยู่ทั้งคนนะ” โอ้โห! ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างฉันจะพูดได้ขนาดนี้ ปรบมือให้เลย^^ ไซน์เงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา คงจะซึ้งกับคำพูดกินใจของฉันล่ะสิ
“แกแน่ใจเหรอ ว่าแกรักเรา” เอ้า! ไอนี่ถามแปลกๆ ก็เพื่อนทั้งคนจะไม่รักได้ยังไง
“ก็เออน่ะสิ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วมานั่งกินข้าวกัน ดูสิ!คนอุตส่าห์ทำไว้ร้อนๆ เย็นหมด”
ฉันไล่ให้ไซน์ไปล้างหน้าและหันมาบ่นเรื่องข้าวที่อุ่นจนเย็นชืด(เหมือนยายแก่) |
|
