[Fic]A_na_ta (ตอนที่ 7-8)

ID: 136

ตอนที่ 7 ของขวัญ??? งั้นหรอ???

วันนี้ก็เป็นวันที่ 5 ที่ชั้นได้นอนหลับอย่างไม่ได้สติ แต่วันนี้...มันวันอะไรน้า...เอ...วันไรน้า...มัน...คุ้นๆยังๆไงก็ไม่รู้...เหมือนกับจะเป็นวันที่สำคัญสำหรับชั้นซะด้วย แต่...เอ...มันวันอะไรน้า...
“เฮ้ยยยยย~~~ เมื่อไหร่คุณแม่จะตื่นซะทีน่ะ...” คานะพูดพร้อมกับเหม่อมองไปที่ท้องฟ้า มันน่ามองตรงไหนว่ะ...ไอ้ท้องฟ้าเนี่ย มันก็มีแค่ ไอ้กลุ่มก้อนสีขาว กับพื้นสีฟ้าก็เท่านั้น
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก...ยังไงก็เหลืออีก 2 วันเอง ที่ยัยนี่...” ชุนพูด ในขณะที่ออกมาจากห้องน้ำ สงสัยเพิ่งอาบน้ำเสร็จน่ะนายนี่ แล้วก็ต้องรู้สึกถึงสายตาอำมหิตของคานะแน่นอน เพราะแม้แต่ชั้นยังรู้สึกเลย
“ฮึ่ม!!! ต้องเรียกว่า...คุณแม่...ห้ามเรียกว่า ยัยนี่” คานะพูดพร้อมกับทำตาอำมหิตใส่ชุน โห!!! คานะ...ไม่ต้องก็ได้ ไอ้หมอนี่มันจะพูดหรอ??? มันเกลียดชั้นจะตายไป...เออ...แต่ว่า ถ้ามันเกลียดชั้น แต่ทำไมตอนนั้น...เค้าถึง...หะ...หะ...หอมแก้ม...ชั้นล่ะ??? งงน่ะเนี่ย
“ก็ได้...ที่คุณแม่จะตื่น” ชุนพูดพร้อมกับทำหน้าแบบว่า เซ็งโว้ยยย!!!
“ว่าแต่...วันนี้มันน่าเบื่อจังเลย...อยากให้คุณแม่ฟื้นขึ้นมาเร็วๆจัง” คานะพูดพร้อมกับเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้ง
“คานะ...” ชุนพูด ทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วยน่ะ หมอนี่
“ค่ะ???”
“เดี๋ยวพวกเราจะออกไปข้างนอก...รีบไปแต่งตัว” ชุนพูด พร้อมกับผลักคานะเข้าไปในห้อง แต่ตัวของหมอนี่ อยู่ข้างนอก ว้าว!!! สำนึกเหมือนกันนี่ว่าตัวเองเป็นผู้ชาย เห็นทุกครั้งเวลาที่ชั้นเปลี่ยนเสื้อหรือแต่งตัว เค้าจะเข้ามาตรงจังหวะทุกที
“นี่ก็ผ่านไป 5 วันแล้วนี่ เมื่อไหร่เธอจะฟื้นซะทีน่ะ อานาตะ” ชุนพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าแล้วเค้าก็มองไปที่ท้องฟ้า ชั้นก็อยากตื่นเต็มแก่แล้วย่ะ นี่ก็ปามาตอนที่ 7 แล้ว ชั้นลืมบอกผู้อ่านไป นั่นก็คือ...พวกเราไม่ต้องไปโรงเรียนหรอก...เพราะว่าที่องค์กรก็ถือว่าเป็นโรงเรียน แต่ว่าเป็นโรงเรียนลับก็เท่านั้นแหละ อย่าไปบอกใครน่ะว่าชั้นพูดเรื่องนี้ เรารู้กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“เสร็จแล้วค่ะ...คุณพ่อ!!!” คานะออกมาแล้ว ถึงกับทำให้คนอย่างเจ้าหมอนี่ทึ่งไปเลย (O[]O) เพราะว่า...คานะใส่ชุดของชั้นนั่นเอง คานะใส่เสื้อเปิดไหล่สีชมพูอ่อน พร้อมด้วยหระโปรงสั้นสีขาว แล้วก็สะพายกระเป๋าข้างใบเล็กสีน้ำตาลลายสก็อตขาว ดูแล้ว...ยังไงก็ไม่ใช่เด็กที่อายุ 10 ปีหรอก แต่...ถึงกับทำให้ไอ้หมอนี่มันอึ้งได้นี่ ไม่เบานี่นาคานะ
“คานะ...คานะ...สะ...สะ...สวย...จังเลย” ชุนยังอึ้งไม่หาย (O[]O)
“ฮิๆๆๆ ถึงกับทำให้คุณพ่ออึ้งได้นี่...หนูคงแต่งตัวได้เยี่ยมมากเลยใช่ไหมล่ะ!!!” คานะพูดพร้อมกับแอ็กท่าไปเรื่อยๆ (>O<) สวยสุดยอดเลยน่ะคานะจัง!!!
“ถึงจะสวยขนาดไหน...ก็ต้องให้เปลี่ยนอยู่ดี” ชุนพูดพร้อมกับผลักคานะเข้าห้อง จริงด้วยสิน่ะ!!! ใส่เสื้ออย่างนั้นออกไปข้างนอก มันอันตราย
“อะไรกันค่ะ” คานะพูดพร้อมกับทำท่าสุดจะเซ็ง
“ใส่นี่ด้วยล่ะกัน” ชุนพูดพร้อมกับโยนเสื้อเจ๊กเก็ตสั้นของชั้น มาให้กับคานะ เสื้อนี้มีสีดำ เป็นชุดที่ใช้ออกไปล่าพวกแวมไพร์ พูดง่ายๆออกไปรบนั่นเอง แต่ว่า...จะให้ใส่ไปจริงหรอ??? ชุน
“ทำไมกันล่ะค่ะ...ทำไมต้องใส่ชุดนี่ด้วยล่ะ???”
“ก็ ถ้าไม่ใส่ แล้วเธอเกิดมีอันตรายขึ้นมา ชั้นก็จะแย่ตามเธอไปด้วยน่ะสิ” ชุนพูด ด้วยท่าทางที่เซ็งสุดชีวิต
“แย่...ยังไงค่ะ???”
“ก็...ถ้าอานา...คุณ...แม่...ตื่นขึ้นมาล่ะก็...แล้วเห็นว่าคานะมีอันตรายไป ชั้นก็โดนด่าน่ะสิ” ชุนพูดพร้อมกับใส่เจ๊กเก็ตให้กับคานะ ไม่ต้องพูดคำว่าคุณม่น่ะ รู้ไหมว่าชั้นเขินแค่ไหน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ยังไงก็ไม่มีไรเกิดขึ้นกับคานะอยู่แล้วล่ะ (^///^)” คานะพูด
“ไม่ได้หรอก...ยังไงก็ต้องใส่ให้ได้” ชุนพูด
“...ก็ได้ค่ะ” คานะพูดพร้อมกับทำใจใส่เจ๊กเก็ต ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยล่ะ??? เจ๊กเก็ตตัวนั้นน่ะ ซักแล้วน่ะ แล้วคานะก็ออกไปนอกบ้าน ส่วนชุนก็เดินมาหาตัวชั้นอีกแล้ว ตราวนี้...จะทำไรอีกล่ะ???
“เฮ้ยยย~~~ เมื่อไหร่เธอจะตื่นซะทีน่ะ” เค้าพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ออกจากบ้านไป เหลือไว้แต่ชั้น...ผู้เป็นสาวน้อยแสนสวย (แหวะ) แต่...ชั้นว่า...ชั้นตามพวกนี้ไปดีกว่า หรือ...ไม่ดีน้า~~~ เฮ้ยยย~~~ เอาเป็นว่า...ชั้นตามไปดีกว่า อิอิ (^O^)
“ไปกันดีกว่าน่ะ...คานะ” ชุนพูดพร้อมกับตบหลังของคานะ
“คะ...ค่ะ...แต่ว่า...เมื่อกี้มันเจ็บน่ะค่ะ!!!” คานะพูด
“ฮิๆๆๆ” ชุนหัวเราะทำเพื่อ... ทำกับคานะ แล้วยังมีหน้ามาหัวเราะอีก อย่างนี้มันต้องเจอตบ ...ลืมไป...ชั้นยังไม่ตื่นนี่นา เฮ้ยยย~~น่าเบื่อ หลังจากนั้นพวกเค้าก็เข้ามาที่ห้าง E
“ว่าแต่...คุณพ่อ...จะมาซื้ออะไรให้คุณแม่หรอค่ะ???” คานะพูด แต่ว่า...ทำไมชุนไม่ตอบคานะเลยล่ะ??? ตอบเด็กหน่อยสิฟ่ะ ในขณะที่ชุนกับคานะเดินผ่านร้านดอกไม้ และเดินผ่านไปเรื่อยๆจนถึงร้าน Sent Chocolate นี่มัน...ร้านที่...ชั้นชอบมาซื้อช็อกโกแลตในวันวาเลนไทต์นี่นา แล้ว...ทำไม...เค้าต้องเข้ามาด้วยล่ะ??? ยังไม่ถึงวันวาเลนไทต์เลยน่ะ???
“นี่!!! คานะคิดว่าไงล่ะ ...ถ้าจะซื้ออันนี้” ชุนพูดกับคานะ ในขณะที่ถือกล่องสีแดง ผูกด้วยโบว์ลายรูปหัวใจสีชมพูอ่อนระเรื่อ แล้วนายคิดว่า นายจะซื้อไปให้ใครหรอ???
“ก็...ดีมั้งค่ะ แต่ว่า...คุณพ่อ จะซื้อไปให้ใครหรอค่ะ???” คานะพูด แต่หมอนี่ดันกระซิบข้างหูคานะ นะ...นะ...นายพูดอะไรกับคานะกันแน่??? อยากรู้จังเลย หลังจากนั้นชุนกับคานะก็ออกมาจากร้าน Sent Chocolate แล้วก็ผ่านไปที่ร้าน Pate ร้านไอศกรีมประจำของชั้น ตะ...แต่ว่า...พวกเค้าเข้ามาทำไมกัน เวลาที่ชั้นชวนชุนมาด้วยกัน ไม่เห็นจะมาแบบนี้เลย ระ...ระ...หรือว่า...ชุน...แอบชอบ...คานะ ไม่น่ะ!!! เค้ายังเด็กอยู่น่ะ (คิดไปไกลเชียว)
“คานะอยากกินไร สั่งได้เลยน่ะ...” ชุนพุดพร้อมกับยิ้มให้กับคานะ อ๊ากกกก!!! แล้วกับชั้นล่ะ??? ไม่เห็นจะยิ้มให้แบบนี้เลย
“ค่ะ!!!” คานะพูด หลังจากที่ทั้งสองคนนี้สั่งไปแล้ว สักพักไอศกรีมก็มา ที่คานะสั่งมันก็น่ากินดีน่ะ สิ่งที่คานะสั่งนี้เป็นอันดับสองของชั้นเลย นั่นก็คือ Sweet Fantasy แต่...ที่ชุนสั่งมาเนี่ย ตั้งใจจะแกล้งชั้นรึเปล่า!!! เพราะที่เค้าสั่งมาคือ Mabolo นั่นมันเป็นอันดับที่หนึ่งของชั้นเลยน่ะเฟ้ย!!! แต่...สีหน้าที่เค้ากำลังกินอยู่นั้น เค้า...กำลังมีความสุขมากๆ ทำไม...เวลาอยู่กับชั้นไม่เคยทำหน้าแบบนี้บ้างล่ะ???
หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ออกจากร้าน Pate แล้วก็เดินไปผ่านที่ร้าน Peppermints ร้านนี้เป็นร้านขายพวกเครื่องประดับของผู้หญิง ตกลงว่าพวกนี้มันมาซื้อของ หรือ มันมาเดทกันแน่???
“คานะคิดว่า...อันนี้สวยไหม???” ชุนพูดพร้อมกับชูสร้อยคอเส้นเล็ก ส่วนจี้นั้นเป็นรูป หัวใจซ้อนกับมงกุฎ ให้คานะดู อ๊ากกกก!!! นั่นมัน...สร้อยที่ชั้นบอกกับเค้าว่าอยากได้นี่นา เค้า...จะซื้อให้กับคานะหรอ??? ละ...แล้ว...ไม่ซื้อให้ชั้น แบบนี้...มัน...น่า...ฆ่าให้ตายนัก
“ก็สวยดีน่ะค่ะ แต่...” คานะจะพูดคำต่อไป แต่...ก็โดนไอ้หมอนี่มันปิดปากซะงั้น แล้วก็กระซิบที่ข้างหูของคานะอีกแล้ว มัน...พูดอะไรกันน่ะ หรือว่า...ชุนรู้ว่า ชั้นมีพลังแห่งการหยั่งรู้ ...ไม่หรอกมั้ง ชั้น...แค่คิดมากไปเองแหละ หลังจากนั้น...ชุนกับคานะก็เดินผ่านมาที่ร้านสุดท้ายของวันนี้ นั่นก็คือร้าน Yukata ชื่อร้านก็บอกอยู่แล้วนี่ว่า เป็นร้านขายชุดยูกาตะ แต่ว่า...พวกเค้าเข้ามากันทำไมกัน
“คานะลองใส่ตัวนี้ดูหน่อยสิ...” ชุนพูดพร้อมกับยื่นชุดยูกาตะลายซากุระสีทองให้กับคานะ แล้วคานะก็ลองใส่ แต่...ดูแล้ว...มันไม่ค่อยเข้ากับคานะเท่าไหร่ เพราะว่า...คานะผิวขาวมากๆ ต้องใส่กับชุดประมาณสีชมพูสิ ไอ้เบื้อก
“ฮัดเช้ย!!!”
“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ??? คุณพ่อ” คานะถามชุนพร้อมกับเลือกตัวอื่นไปลองอีกตัว
“ไม่รู้สิ...เหมือนมีใครนินทาอยู่น่ะ” ชุนพูดพร้อมกับยิ้มให้กับคานะอีกครั้ง นี่...ถ้าเมื่อกี้คานะไม่พูดว่า คุณพ่อ คนขายคงคิดว่าชุนพาแฟนมาเดทแน่ๆ แต่ว่า...แค่นี้ พนักงานก็ทำหน้าแบบว่า ไม่เชื่อแล้วนี่
“แล้ว...คุณพ่อ คิดว่าตัวนี้สวยไหมค่ะ???” คานะยื่นชุดยูกาตะลายซากุระสีขาวอมชมพู ให้กับชุน
“อืม...ตัวนี้สวยดีน่ะ...งั้นเอาตัวนี้ล่ะกัน” ชุนพูดจบก็จ่ายเงิน แล้วก็ออกจากร้านพร้อมกับออกจากห้างด้วย อยากรู้จังว่า พวกเค้าจะทำอะไรกันแน่??? หลังจากนั้นเค้าก็เดินมาเจอร้านดอกไม้ นายคิดว่า...นายจะซื้อของทุกอย่างที่ขวางหน้านายให้หมดเลยใช่ไหม!!!
“พี่ครับ...มีดอกวิโอร่าไหมครับ???” เอ๋??? วิโอร่าเหรอ นะ...นายจะเอาไปทำอะไรอ่ะ นายก็รู้ว่าดอกนี้ชั้น...ชอบมากเลยน่ะ เอ๋??? ทะ...ทะ...ทำไมเรารู้สึกเหนื่อยจังเลย อืมมมมมมม......
“อืมมมมม....” ชั้นลืมตาตื่นก็เห็นด้านบนเป็นเพดานสีขาว เหมือนกับบ้านเรา ...ก็...นี่...มันบ้านเรานี่หว่า นี่...ชั้นตื่นแล้วหรอ??? ชั้นพยุงตัวเองขึ้น แต่ว่า...อ๋อย~~~ มึนหัวจังเลยเรา แต่ว่า...ก่อนที่เราจะล้มลงไปที่เตียงตามเดิมนั้น ก็...มีมือมาดันที่หลังชั้นไว้ แล้วชั้นก็สังเกตว่า...เค้าคนนั้นที่ช่วยชั้นเมื่อกี้เป็น...
“ทะ...เทบเป!!!” ชั้นตะโกนออกมา จะไม่ให้ชั้นตกใจได้ไงล่ะ??? ก็นี่...เค้ามานี่ได้ไงกันล่ะ??? คะ...เค้ากลับไปนานแล้วไม้ใช่หรอ???
“ทะ...เทบเปหรอ??? มันอยู่ไหนล่ะ!!!” เอ๋??? ชุน!!! นะ...นะ...นายเองหรอ??? แล้ว...เมื่อกี้ที่ชั้นเห็น เป็นแค่ภาพลวงตาหรือว่า...ชั้นจะคิดถึงเค้ามากไปกันแน่??? ปวดหัวจังเลย
“นี่เธอ...เมื่อกี้เธอบอกว่า เทบเป น่ะ มันอยู่ไหนหรอ???” ชุนพูดพร้อมกับเข้ามาใกล้หน้าชั้นเรื่อยๆ จนหน้าของพวกเราห่างกันแค่ 2 นิ้ว (วัดแล้วน่ะเนี่ย)
“กะ....กะ...กะ...กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!”
“เฮ้ย!!!!! เธอจะกรี๊ดเพื่ออะไรกันเนี่ย!!!” ชุนพูดพร้อมกับเกาหัวเล็กน้อย
“ก็...ก็...นาย...เข้ามาใกล้ชั้นน่ะสิ”
“อ้าว??? แล้วเข้าใกล้ไม่ได้หรอ???” เค้าพูดพร้อมกับเข้ามาใกล้ชั้นอีก ตอนนี้วัดได้คงจะห่างกันประมาณ 1 นิ้ว แล้วก็เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ
“อะ...อะ...ออกไปเลยน่ะ!!!” ชั้นพูดพร้อมกับลุกจากเตียงพร้อมกับผลักเค้ากระเด็นไปกองอยู่กับพื้น สะใจว่ะ!!! (ออกแนวเถื่อนป่ะเนี่ย)
“อะไรของเธอน่ะ??? ตื่นขึ้นมาก็อาละวาด” ชุนพูด
“ก็...ก็...ก็...นะ...นะ...นายทำอะไรน่ะ!!!”
“ก็...เข้ามาดูเธอน่ะสิ...เห็นเธอตื่นแล้วก็เลยมาดู”
“แล้ว....คานะล่ะ???” ชั้นพูดพร้อมกับเดินไปที่ประตู แต่ชั้นยังไปไม่ถึงก็เห็นว่าคานะเข้ามาหาชั้นแล้ว ชั้นไม่รอหรอกว่า คานะจะเข้ามาทำไรชั้น ตอนนี้ชั้นได้กอดคานะ ก่อนที่คานะจะเข้ามากอดชั้น แหม~~~ดีจังเลย คิดถึงคานะจังเลย
“คุณแม่!!! ตื่นแล้วหรอค่ะ???” คานะพูด อืม...ชั้นตื่นแล้ว ถ้าตอนนี้ชั้นยังไม่ตื่น แล้วไอ้คนที่กอดเธออยู่เนี่ย เป็นใครกันล่ะ???
“คุณแม่ค่ะ!!! รู้ไหมค่ะ...วันนี้เป็นวันอะไร” คานะพูดพร้อมกับส่งยิ้มตอบรับั้นกลับมา วันสิ้นโลกมั้ง แล้ว...วันอะไรล่ะ??? มันก็เป็นวันธรรมดาใช่หรอ???
“คุณแม่จำไม่ได้จริงเหรอค่ะ???” คานะพูดพร้อมกับชูสร้อยที่ชุนซื้อให้กับคานะ ถึงแม้ว่า...ตอนนี้ชุนจะชูมือขวาขึ้น เพื่อเป็นสัญญาณว่า อย่าเอาขึ้นมาน่ะ เดี๋ยวยัยนี่อิจฉา แล้วเอามาให้ชั้นดูทำไมล่ะ??? นั่นมันของที่ชุนซื้อให้ก็เก็บไว้สิ แล้วจะเอามาชูอวดทำไม คิดว่า...เอามาชูอย่างงี้แล้วชั้นจะอิจฉาหรอ??? บอกไว้ก่อนน่ะ ชั้นไม่อิจฉานายหรอกย่ะ!!!
“เก็บไว้เถอะจ้ะ!!!” ชั้นพูดพร้อมกับกำมือของคานะไว้แน่น ชั้นไม่อิจฉาหรอกย่ะ
“ตะ...แต่ว่า...”
“ไม่ต้องหรอก...คานะ ชั้นจะบอกว่า...เดี๋ยวชั้นให้กับเค้าเองแหละ...” ชุนพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากพื้นที่ชั้นผลักเค้าไปเมื่อกี้ หลังจากนั้นชุนก็เอาสร้อยที่คานะมาใส่ในฝ่ามือของชั้น อะ...อะ...อะไรกัน นะ...นะ...นายซื้อให้กับคานะ นายก็ให้คานะไปสิ มาให้ไรกับชั้นย่ะ!!! แล้วชั้นก็เอาไปใส่ที่ฝ่ามือของคานะ แล้วชั้นก็ออกจากห้อง ถึงแม้ว่า...ตอนนี้ทั้งสองคนงงกับการกระทำของชั้นเมื่อกี้นี้ มันน่างงตรงไหน ก็ชุนซื้อสร้อยมาให้กับคานะ...แล้วเอามาให้ชั้นทำไมกัน
แล้วชั้นก็ลงมาชั้นล่าง แล้วก็เปิดตู้เย็น สิ่งที่ชั้นเห็นตอนนี้ก็คือ...
“อะ...อะ...อะ...อะไรเนี่ย!!! ช็อกโกแลตมาอยู่ในตู้เย็นได้ไงกัน” ชั้นพูดพร้อมกับหยิบช็อกโกแลตกล่องนั้นขึ้นมา อะ...อะ...อะไรเนี่ย??? กล่องนี้มัน...ที่เค้าซื้อมานี่นา แล้วทำไม...มาอยู่ในตู้เย็น แล้วสิ่งที่น่าประหลาดที่ตามมาก็คือ ทำไมในตู้เย็นตอนนี้ กลับไม่มีอะไรนอกจาก ช็อกโกแลต กล่องนั้น
“เธอ...ลืมแล้วหรอ??? ว่าวันนี้เป็นวันอะไร” ชุนพูด
“ว๊ายยยยย!!!!!!” ชั้นตกใจมาก ที่อยู่ๆเค้าก็มาอยู่ที่หลังของชั้น
“จะตกใจอะไรกัน” ชุนพูดพร้อมกับสวมกอดชั้นทางด้านหลัง เอ๋??? นะ...นะ...นาย...วันนี้นายเป็นไรไป ไม่สบายหรอ???
“เธอ...ลืมแล้วหรอว่าวันนี้เป็นวันอะไร” ชุนพูดข้างหูของชั้นอย่างแผ่วเบา เขินน่ะเนี่ย (-///-) ว่าแต่...ชั้นว่าวันนี้นายต้องกินยาผิดมาแน่ๆเลย
“นะ...นาย...ปล่อยชั้นได้แล้วล่ะ!!! เดี๋ยวต้องไปที่องค์กรไม่ใช่หรอ???”
“ชั้นกับคานะ...อุตส่าห์จัดกันเกือบเป็นเกือบตาย เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าเป็นวันอะไร” แล้วถ้านายไม่พูดชั้นจะรู้ไหมเนี่ย พูดมาสิ นายเบื้อก
“วันนี้...วันเกิด...เธอไงล่ะ” ชุนพูดพร้อมกับผละออกจากตัวชั้น และฉีดสเปรย์สายรุ้งให้กับชั้น และสิ่งที่ตามมาเป็นอันดับสอง นั่นก็คือ...คานะยกเค้กออกมาจากห้องครัว เค้กนี้ คานะเป็นคนทำหรอ??? ทะ...ที่สำคัญ วันนี้เป็น...วันเกิดชั้นหรอ???
“สุขสันต์วันเกิดน่ะค่ะ...คุณแม่” คานะพูดพร้อมกับยื่นสร้อยให้กับชุน แล้วชุนก็มาคล้องใส่ให้กับชั้น พร้อมพูดว่า สุขสันต์วันเกิด เบาๆข้างหูชั้น ทั้งหมดที่ชั้นเห็นในวันนี้ ที่เค้าพาคานะไปซื้อช็อกโกแลต แล้วก็สร้อยด้วย เค้า...ซื้อมาให้ชั้น...งั้นหรอ??? (O///O)
“แล้วนี่ก็...ดอกวิโอร่า...ดอกไม้ที่เธอชอบมากที่สุดล่ะ!!! (^^)” ชุนพูดพร้อมกับยื่นดิกวิโอร่าสีม่วงอ่อน ให้กับชั้น กี่ปีแล้วน่ะ...ที่ชั้นไม่ได้สนุกแบบนี้
“ฮิๆๆ ขอบคุณน่ะ ชุน คานะ” ชั้นพูดพร้อมกับสวมกอดพวกเค้าทั้งสองคน แต่ว่าตอนนี้คานะไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของชั้น แต่เป็น...
“โธ่!!! ซาบซึ้งถึงขนาดนี้เลยหรอ???” ชุนพูดพร้อมกับทำสีหน้าดูแล้วมีความสุขที่สุดในโลก หลังจากนั้นชั้นก็ผละออกจากเค้าทันที (o///o) ขอบคุณน่ะ ชั้นถือดอกวิโอร่าไว้แน่นพร้อมกับสูดเข้าเต็มที่ ดอกวิโอร่าเป็นดอกไม้แห่งความทรงจำของชั้น เพราะว่�

ID: 136

ต่อน่ะค่ะ

ชั้น เพราะว่า...ดอกนี้ทำให้ชั้นจดจำรอยยิ้มที่อ่อนโยน กลิ่นที่หอมราวกับดอกวิโอร่า เสียงที่ไพเราะดังเสียงเปียโน ทั้งหมดนี้เป็นของคุณแม่...
“ฮิๆ”
“หัวเราะอะไรของนาย (-///-)”
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก...แค่คิดว่า เธอทำอย่างนี้แล้ว ดูน่ารักขึ้น” ชุนพูดพร้อมกับเกาแก้มเล็กน้อย แก้เขิน
“(O///O)(-///-)ขะ...ขอบคุณน่ะ” ชั้นพูดในขณะที่ชุนมาขยี้หัวชั้น

ขอบคุณน่ะ...สำหรับงานวันเกิดที่แสนวิเศษของชั้น

ตอนที่ 8 งานราตรี

ปังๆๆๆ
“เอาล่ะ...เสร็จแล้วหนึ่ง” ชั้นพูด หลังจากที่ชั้นได้ยิง Cen (พวกแวมไพร์ที่เมื่อก่อนเป็นมนุษย์) ไปหนึ่งที่หน้าตึก F ใน Land R ส่วนชุนก็อยู่ข้างหลังชั้น ท่าทางนายจะฆ่าได้เร็วขึ้นน่ะ เมื่อกี้ยังเห็นตาม Cen ตัวหนึ่ง
“เสร็จซะที...จะได้กลับไปนอนต่อ” ชุนพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ แล้วก็เดินนำหน้าไป
“ทำไมต้องมาล่าในที่แบบนี้นะ” ชั้นพูดพร้อมกับเดินตามหลังชุน
“ก็พวกเราเป็น Hunter นะ แล้ววันนี้เห็นหัวหน้าบอกว่า วันนี้ที่ตรงนี้จะมีงานของพวกเหล่าแวมไพร์”
“พวกแวมไพร์นี่ดีนะ รวยก็รวย จัดงานเดือนนึงซัก 10 ครั้งได้มั้ง” ชั้นพูดพร้อมกับเดินนำหน้าชุนไปเล็กน้อย ก่อนที่พวกเราจะมาที่นี่ หัวหน้าบอกว่า วันนี้เหล่าแวมไพร์จะไปจัดงานราตรีที่ Land R แล้ววันนี้ก็มีรายชื่อที่จะให้ฆ่าที่ Land R ด้วยสิ ชั้นอยากให้พวกเธอทำงานนี้ให้เสร็จ ก่อนงานจะเริ่ม
ทำไมไม่ให้พวกแวมไพร์ชั้น Crystal (พวกแวมไพร์ชั้นสูง) มาทำน่ะ แต่...ตอนนี้ชั้นรู้สึกว่า กำลังมีสิ่งหนึ่งกำลังจ้องมองพวกเราอยู่ ชั้นรีบดึงตัวของชุนให้หยุดพร้อมกับบอกว่า หยุดเดินแล้วเงียบด้วย
“อะไรกัน ความรู้สึกอย่างนี้ มัน...เทบเป นี่นา” ชั้นพูดพร้อมกับลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อืม...จริงด้วย” ชุนพูด หลังจากนั้นชั้นก็เข้าไปที่ตึก F ที่ที่พวกเหล่าแวมไพร์จะมาที่งาน พร้อมกับชุน ถึงแม้ว่าเค้าไม่อยากเข้ามาก็ตาม
“ความรู้สึกนี่...ไม่ผิดแน่!!! เทบเปอยู่ที่นี่” ชั้นพูดพร้อมกับเดินหน้าต่อไป แต่...ชุนก็ดึงตัวชั้นเอาไว้
“ชั้น...ว่าไม่ใช่น่ะ” ชุนพูด บ้า!!! ความรู้สึกนายก็บอกแท้ๆ แล้วทำไมยังบอกว่าไม่ใช่ล่ะ หรือว่า...นายไม่อยากที่จะฆ่าเทบเป ใช่ไหม แต่...อย่างที่เค้าบอกนั่นแหละ ไม่ใช่เทบเป แต่พวกเหล่า Crystal มาทำไรเนี่ย
“เราเจอกันอีกแล้วนะครับ คุณอานาตะ” ไอออนออกมาจากที่มืดพร้อมกับพวกของเค้ามากมาย ชั้นเตรียม Ultra Violet Blossom แล้วเล็งไปข้างหน้าของชั้นตอนนี้ โชคร้ายอีกแล้วเรา ไม่ยอมเอา Ultimate มาอีกแล้วเรา~~~ (O[]O)
“ไม่ต้องเล็งพวกเราอย่างนั้นก็ได้นะครับ” ไอออนพูดพร้อมกับเข้ามาปัดกระบอกปืนออกจากตัวชั้น
“ไอออน ปล่อยอานาตะ!!!” ชุนพูดพร้อมกับเล็งปืนไปที่หัวของไอออนโดยตรง
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ...ผมไม่ได้มาลักพาคุณอานาตะไปซะหน่อย แค่...ได้กลิ่นของคุณอานาตะก็เท่านั้น” ไอออนพูดพร้อมกับปล่อยชั้นทันที แล้วชั้นก็วิ่งมาหลบที่หลังของชุน อันที่จริง ชั้นไม่ต้องมาหลบหลังของชุนหรอก แต่ว่า...ชั้นรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“ผมแค่จะมาบอกว่า...ท่านเทบเป ฝากของขวัญมาให้กับคุณอานาตะ” ไอออนพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญสีชมพู ลักษณะกล่องก็ดูไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไป เทบเปฝากมาให้ชั้นงั้นหรอ??? เค้า...จำวันเกิด ชั้นได้งั้นหรอ???
“งั้น...ผมต้องขอลาแล้วล่ะครับ เดี๋ยวท่านเทบเปจะรอนาน ...อย่าลืมน่ะครับคุณอานาตะ...ต้องมางานวันนี้ให้ได้นะครับ ท่านเทบเปสั่งมา” ไอออนพูดพร้อมกับเค้าก็กลับเข้าไปที่ตึก F เทบเปบอกให้ชั้นไปงานนี้ด้วยงั้นหรอ??? จะบ้ากันไปแล้ว!!! ชั้นเป็นวิคันนะ ไม่ใช่แวมไพร์
“งั้น...พวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ ชุน”
“...อืม...” ชุนพูดพร้อมกับเดินนำหน้าชั้นไป เค้า...กำลังโกรธอยู่หรอ??? ถ้าโกรธอยู่ แล้วโกรธเรื่องอะไรกันเนี่ย??? หลังจากนั้นพวกเราก็มาถึงที่องค์กร ชั้นแกะของขวัญออก
“ว้าว!!!! ชุด...ราตรีนี่นา” หัวหน้าพูด
“สวยดีนะค่ะ คุณแม่” คานะจังพูด บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชั้นว่า คุณแม่
“อานาตะ...เธอก็ลองใส่ดูสิ” หัวหน้าพูดอีกรอบ ชั้นก็เลยต้องเข้าไปลองใส่ดู หลังจากนั้นชั้นก็ออกมา ชุดราตรีที่ชั้นใส่ แขนเสื้อยาวปิดแขน ส่วนคอก็เป็นผ้ายาวปิดคอ ส่วนกระโปรงก็บานลากพื้น ทั้งหมดนี้มีสีขาวทั้งหมด ดูแล้วเหมือนชุดแต่งงานเลยแฮะ (-///-)
“สะ...สะ...สวยจังเลย ให้ชั้นลองใส่ดูบ้างสิ” หัวหน้าพูดพร้อมกับผลักชั้นเข้าไปในห้องลอง จะบ้าหรอ!!! หัวหน้าถอดชุดชั้นออก แล้วตัวเองก็ใส่แทน ชั้นก็จำใจต้องใส่ชุดที่ชั้นใส่เมื่อกี้นี้
“เป็นไงบ้างทุกคน” หัวหน้าออกมาพร้อมกับชุดเมื่อกี้ แต่ว่า... อิอิ ฮ่าๆๆๆๆ ดูแล้วตลกจัง เพราะว่าชุดนี้เป็น Size S ชั้นใส่ได้คนเดียวย่ะ!!! 5555+
“ก็...ก็...สวยดีน่ะค่ะ...คุณหัวหน้า แต่ว่า...อย่าใส่อีกเลยดีกว่านะค่ะ” คานะพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก็มันตลกจริงๆนี่นา รัดติ้วเลย 555+ หลังจากนั้นชั้นก็รีบถอดชุดราตรีออกจากหัวหน้า แล้วก็...รีบออกจากองค์กร ก่อนที่หัวหน้าจะมาฆ่าชั้น ที่บังอาจไปหัวเราะหัวหน้า
“แต่ว่า...คานะว่า แม่ใส่สวยดีนะค่ะ” คานะพูดพร้อมกับส่งยิ้มที่อ่อนโยนมาที่ชั้น อ๊ากกกก!!! อย่ามองมาทางนี้น้า~~~~~ ชั้น...ทน...รอยยิ้มของคานะไม่ไหวหรือนี่???
“แต่...ชั้นว่าไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย” ชุนพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้าง ซุกลงกระเป๋ากางเกง ทำเป็นเท่ห์ แต่...ไม่เท่ห์หรอกย่ะ!!! แบร่~~~ หลังจากนั้นพวกเราก็มาถึงที่บ้าน ชั้น...กำลังคิดอยู่ว่า จะไปดีไหม เค้าอุตส่าห์ส่งชุดมาเป็นของขวัญวันเกิด ถ้าไม่ไป...ก็ถือว่าไม่ให้เกียรติกันอีก อ๊ากกกก!!!!!! จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย~~~~
“อ้าว...ยังไม่รู้หรอ??? ว่าจะไปดีไหม???” ชุนพูด ชะ...ชุน...นายเข้ามาพอดีเลย ช่วยชั้นหน่อยสิ เพื่อน...
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือน...นายว่า...ชั้นควรไปรึเปล่าล่ะ???” ชั้นพูด ตอนนี้ชั้นยังอยู่ในชุดธรรมดาอยู่เลย
“ก็...แล้วแต่เธอล่ะกันนะ” ชุนพูดพร้อมกับออกไปจากห้องชั้น เชอะ!!! ไม่ช่วยแล้วยังมาทำเท่ห์แถวนี้อีก บ้ารึเปล่าเนี่ย!!!! แต่...ชั้นจะทำยังไงดีล่ะ??? ชั้นจะไปดีรึเปล่าล่ะเนี่ย??? แต่ว่า...เมื่อกี้ชั้นสังเกตสายตาและสีหน้าที่ชุนมองชั้น ชั้นเห็นว่า...เค้าไม่ค่อยอยากให้ชั้นไปสักเท่าไหร่ เชอะ!!!!
“ชั้นว่า...ชั้นไปดีกว่า~~~” หลังจากที่ชั้นพูดกับตัวเอง ชั้นก็รีบแต่งตัวทันที เริ่มจากใส่ชุดราตรี หลังจากนั้นก็รีบแต่งหน้า แล้วก็...เสร็จแล้ว!!! ออกไปหาคานะกับ...ชุน...ดีกว่า หลังจากนั้นชั้นก็ออกมาจากห้อง แล้วก็ลงไปข้างล่างก็เห็นว่าคานะนั่งดู T.V. อยู่ อ้าว...แล้วชุนไปไหนล่ะเนี่ย???
“คานะจัง ชุนไปไหนหรอ???” ชั้นถามคานะ ก็เห็นว่าคานะถึงกับอึ้งที่ชั้นใส่ชุดนี้ออกมา สวยล่ะสิ!!!
“ไม่ได้น่ะค่ะ!!! คุณแม่ต้องเรียกพี่ชุนว่าพ่อด้วยน่ะค่ะ!!!” จะบ้าหรอ??? ก็บอกแล้วว่าชั้นไม่ได้แต่งงานกับหมอนั่น เรื่องไรชั้นต้องเรียกเค้าว่าพ่อด้วยล่ะ???
“เอาเถอะน่า คานะจัง ชุนอยู่ไหนหรอ???”
“ไม่บอก จนกว่าแม่จะเรียกพี่ชุนว่า พ่อ” คานะพูดพร้อมกับหันไปอีกทางที่ชั้นพูดอยู่ ทำอย่างนี้มันเสียมารยาทนะ ก็ได้!!! ชั้นหาเองก็ได้ ยังไงซะหมอนั่นก็อยู่ในบ้านหลังนี้แหละ ถ้าต้องให้ชั้นเรียกหมอนั่นว่าพ่อ ชั้นขอตายดีกว่า แล้วชั้นก็เริ่มปฏิบัติการตามหาชุน เริ่มจากตามหาที่ห้องครัว
ไม่มี...
ห้องรับแขก
ก็มีแต่คานะ...พร้อมกับตานะมองมาที่ชั้น เหมือนกับจะบอกเป็นนัยว่า ยอมเรียกว่าพ่อดีกว่าไหมค่ะ??? เดี๋ยวจะบอกให้ ไม่มีทาง!!!
ห้องน้ำ
ก็ไม่มีนี่นา ถึงมีชั้นก็ไม่เข้าเด็ดขาด
เหลือที่เดียว...ห้องของเค้าเอง
ชั้นก็เริ่มจากไปที่ห้องของชุนทันที เมื่อมาถึงที่ห้องของเค้า...ก็เห็นว่า...ห้องมันมืด ตกลงว่าเค้าอยู่ไหนกันแน่เนี่ย??? แล้วชั้นก็เข้าไปที่เตียงของชุน ทั้งที่ชั้นก็ไม่ได้เปิดไฟ มีแต่แสงไฟจากนอกห้องเข้ามาเท่านั้น ชั้นนี่ก็อาจนะ เข้าห้องผู้ชาย ฮิๆๆ
“หัวเราอะไรหรอ???” เอ๋??? ชุน เสียงชุน ไม่!!! ไม่ใช่!!! นี่ไม่ใช่เสียงชุนแน่นอน แล้ว...เป็นเสียงใครล่ะ???
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ... (O///O)” ชั้นพูดพร้อมกับลุกออกจากเตียงทันที แต่ว่า...ทำไม!!! ชั้น...ลุกออกจากเตียงไม่ได้ (O[]O) ทำไงดี??? เหมือน...มีใครกำลังกอดชั้นอยู่ หรือว่า...พวก Crystal ทำไงดี ตอนนี้ชั้นก็ไม่ได้พกอาวุธมาซะด้วยสิ ชุน...นายช่วยชั้นหน่อยสิ
ชั้น...กะ...กลัว
“ตัวสั่นเชียวน่ะ...ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายคุณอย่างแน่นอน” เค้าพูด แต่เค้าก็ยังไม่ปล่อยชั้นจากอ้อมแขนของเค้าอยู่ดี ทะ...ทะ...ทำไงดีล่ะ??? ชุน...นายอยู่ไหน มาหาชั้นที
“คุณ...คุณ...เป็นใคร” ชั้นรวบรวมความกล้าเพื่อถามเค้า
“ชั้น...มีชื่อว่า...ลุค เป็นแวมไพร์เหล่า Crystal มาตามคำสั่งของท่านเทบเป” ลุคพูด แต่ยังเค้าก็ยังไม่ปล่อยชั้นสักที ปล่อยชั้นน้า~~~
“แล้ว...มีธุระอะไร”
“ก็...ท่านเทบเปบอกให้มารับคุณ...พาไปที่ตึก F ตอนนี้”
“ฝากไปบอกเทบเปว่า...ขอบคุณ แต่ว่า...ชั้นไปเองได้”
“ทำไม...ทำไมท่านเทบเปต้องมาสนใจ ผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ” ลุคพูดพร้อมกับกอดรัดชั้นแน่นขึ้น หะ...หะ...หายใจไม่ออก ปะ...ปะ...ปล่อย...ชั้นนะ แต่ยิ่งดิ้นรนเท่าไหร่ก็ทำให้ลุครัดแน่นขึ้นเท่านั้น แต่ตอนนี้...ไม่ได้กอดชั้นอย่างเดียว แต่...ยังปิดปากชั้น พร้อมกับ ชั้นรู้สึกว่า...ลุคจะเข้ามากัดที่คอชั้นจากด้านหลัง ชุน...ช่วยชั้นด้วย!!!
ชั้นหลับตาปี๋...แต่ว่า...ทำไมเค้าถึงหยุดไปเฉยๆล่ะ??? ชั้นจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นก็เห็นว่า ที่มาช่วยชั้นก็คือ...
“อะ...อะ...ไอออน!!!” ดะ...ได้ไงกัน...เค้าเข้ามาได้ยังไงกัน
“ลุค ผมเห็นว่า ยังไงคุณก็เป็นคนสนิทของผม...ผมก็แค่ตบ...แต่ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก ผมจะฆ่าคุณ โดยไม่ต้องให้ถึงมือท่านเทบเป...เข้าใจไหม” ไอออนพูดพร้อมกับส่งสายตาที่อำมหิตใส่ลุค ทำเอาลุคจ๋อยไปเลย ไอออนน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ???
“ไม่ต้องกลัวน่ะครับ!!! คุณอานาตะ ท่านเทบเปบอกให้ผมมารับคุณไปงาน” ไอออนพูดพร้อมกับเข้ามาอุ้มชั้นทันที ทำยังไงดี...ตัวมันไม่ขยับ ถึงแม้ว่าชั้นอยากจะออกสักเพียงไร แต่ก็ไม่สำเร็จ...
“มะ...มะ...ไม่เป็นไร...ชั้นไปเองได้”
“ตัวสั่นซะขนาดนี้ ยังบอกกล้าอีกน่ะครับ...ยอมไปกับผมดีกว่านะครับ” ไอออนพูดพร้อมกับส่งสายตาบอกว่า อยู่นิ่งๆเถอะ แต่ยังไง...ชั้นก็ขัดขืนเค้าไม่ได้อยู่แล้วล่ะ!!! ชุน...นายอยู่ไหนเนี่ย ทำไม...เวลาสำคัญขนาดนี้...เค้าถึงไม่มาหาเรานะ...ฮือๆๆ ชุนบ้า!!! หลังจากนั้นชั้นก็มาอยู่ในรถลีมูซีนสีดำ ข้างในรถนั้นมี...
“ทะ...ท...เทบเป” ชั้นพูด ในขณะที่ไอออนปล่อยชั้นในรถ
“สวัสดีครับ พี่” เทบเปพูด เค้าอยู่ในชุดทักสิโดสีดำ
“นาย...จะไปไหนหรอ???” ชั้นพูด ที่พูดไปอย่างนี้ก็เพราะว่า...ไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้ชั้นอยู่ที่หลังรถกับเทบเป ไอออน และลุค และรถก็เคลื่อนตัวออกแล้ว ทำไงดี...จะให้ชั้นมาอยู่ในรถเดียวกับพวกแวมไพร์เนี่ยนะ
“ฮิๆๆๆ พี่ยังตลกไม่เปลี่ยนเลยนะ” เทบเปหัวเราะ (O[]O) ไม่เคยเห็นว่าเค้าจะหัวเราะได้น่ารักปานนี้
“นะ...นะ...นายก็น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ (-///-)”
“ว่าแต่...เมื่อกี้ ลุค นายทำอะไรกับอานาตะ” เทบเปพูดกับลุก แต่ท่าทางของลุคจะไม่กล้าที่จะตอบเค้าสักเท่าไหร่ แม้แต่จะสบตายังไม่ค่อยจะกล้าเลย แต่...เทบเปก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่...กลับมาซบที่ไหล่ของชั้นแทน
“ผมเหนื่อยจังเลย ผมดีใจที่ได้มาเจอพี่” เทบเปพูด นายทำอย่างนี้ชั้นก็เขินแย่สิ
“ละ...ลุกเถอะ...ชั้น...เขิน”
“...ทำไมล่ะครับ??? เมื่อก่อนผมยังซบได้อยู่เลย...หลายปีผ่านไป...ทำไมพี่เป็นอย่างนี้ล่ะครับ??? แต่ว่า...พี่ใส่ชุดนี้แล้วดูน่ารักจัง”
“ขะ...ขอบคุณ” ชั้นก็พูดได้เท่านี้ล่ะนะ ชั้นรู้ดีว่า...ถึงชั้นจะพูดอย่างไรไป เค้าก็ไม่ออกไปจากชั้นหรอก หลังจากนั้นไม่นาน...พวกเราก็มาที่ตึก F เมื่อเข้ามาในงาน ชั้นก็เห็นว่า...วันนี้ทำไมมันเยอะอย่างนี้??? แล้วก็... ชั้นก็เหลือบไปเห็น... นั่น!!! ชุนนี่นา!!! เค้ามาก่อนเราได้ไงกัน ชั้นคิดว่า จะรีบวิ่งไปหาเค้าทันที แต่ว่า...เทบเปจับชั้นไว้แน่น ชั้น...จึงต้องเดินข้างๆเทบเปอย่างช่วยไม่ได้
“ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้...เชิญทุกท่านสนุกต่อเถอะครับ” เทบเปพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับทุกคนอีกครั้ง แต่ตอนนี้...ชั้นเห็นว่า...ชุนมองมาที่ชั้นด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย ทำไม??? มองชั้นอย่างนั้นล่ะ???
“ท่านเทบเปค่ะ??? ผู้หญิงคนนี้ใช่คุณอานาตะรึเปล่าค่ะ???” ผู้หญิงที่สวยเริ่ด ราวกับนางแบบที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้น พูดขึ้น แต่ชั้นเห็นว่า...สายตาที่เค้ามองมาที่ชั้นนั้น ไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่
“ใช่แล้วล่ะ...เฟน... เธอช่วยพาพี่ชั้นไปที่ห้องได้ไหม???” เทบเปพูดพร้อมกับส่งชั้นไห้กับคนที่ชื่อ เฟน เค้ามองหน้าชั้นแบบไม่เป็นมิตรเลย กลัวจัง...แต่ว่า...ทำไมชุนถึงไม่รอชั้นให้มากับเค้าล่ะ??? ระหว่างที่เฟนพาชั้นไปที่ห้อง พวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรกัยเลยสักคำ จนมาถึงที่ห้อง
“ขอบคุณมากค่ะ” ชั้นเอ่ยปากพูด
“ไม่ต้องมาขอบใจชั้นหรอก...ชั้นแค่ทำตามหน้าที่” เฟนพูด แล้วก็ออกไปจากห้อง ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะ??? ว่าแต่...ทำไมเทบเปต้องพาชั้นมาอยู่ห้องนี้ด้วยล่ะ??? ห้องนี้กว้าง ส่วนพื้นห้องเป็นห้องไม้ รวมทั้งห้องแล้วมีสีน้ำตาล(สีของไม้) แต่...ทำไม...เหมือนชั้นจะรู้จักห้องนี้ ระหว่างที่ชั้นมองไปรอบห้อง ก็ต้องหันไปทางประตู แล้วก็เห็นว่า...เทบเปเข้ามาหาชั้น พร้อมกับเข้ามานั่งใกล้ชั้น
“ไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้” เทบเปพูดพร้อมกับส่งยิ้มอันอ่อนโยนมาที่ชั้น แต่...ทำไงได้ล่ะ...ยังไงชั้นก็ยังกลัวอยู่ดี
“...พี่...จำได้ไหมครับ ว่าห้องนี้เป็นห้องอะไร” เทบเปพูดพร้อมกับมานั่งข้างๆชั้น
“มะ...ไม่รู้หรอก” ชั้นพูด
“งั้น...ผมจะบอกให้ก็ได้...ว่าห้องนี้เป็น...” เทบเปกำลังจะพูด แต่... เอ๋!!! นั่นมัน... ชุนนี่นา เค้า...มาทำไมเอาตอนนี้เล่า
“มีอะไรครับ??? คุณชุน” เทบเปพูดพร้อมกับเข้ามากอดชั้น ทำเอาชุนหัวเสียต่อหน้าชั้น แล้วนายจะหัวเสียทำไมกันเล่า พี่น้องกอดกันมันผิดตรงไหน??? แต่ว่า...ชุนเล็งปืน Ultimate มาที่ เทบเป ไม่น้า...
“นาย...นายจะทำอะไรของนายนะ ชุน” ชั้นพูดพร้อมกับลุกขึ้นเข้าปกป้องน้องชายของชั้น แค่พี่น้องกอดกัน นายก็ไม่เห็นจะต้องหัวเสียขนาดนั้นเลยนี่นา
“...ปล่อยยัยนั่นมาซะ เทบเป” ชุนพูด แต่ก็ยังไม่วางปืนลง
“ฮึ...” เทบเปได้แต่�

ID: 136

เหนื่อยจังเลย... แต่ก็จะพยายามค่ะ

เป็นกำลังใจให้ด้วยน่ะค่ะ...

แต่หัวเราะ แต่เค้าก็ไม่ทำอะไร แค่...ปล่อยชั้นให้มาหาชุน แต่...ชั้นไม่ไปหรอกย่ะ!!! เมื่อกี้เค้าจะบอกเรื่องสำคัญกับชั้นแล้วเชียว ในระหว่างที่ชั้นกำลังไปหาเทบเปนั้น ไอออนก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี
“มีอะไรหรอ...ไอออน” เทบเปพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าอีกครั้ง
“คือว่า...ท่านต้องออกไปพบผู้อื่นบ้างน่ะครับ” ไอออนพูดพร้อมกับโค้งให้กับเทบเปสุดตัว
“...ก็ได้...เดี๋ยวชั้นออกไป...แต่ก่อนอื่นขอพูดอะไรกับพี่ก่อน” เทบเปพูดอย่างนั้น ก็ทำให้ไอออนออกจาห้องไป ส่วนเทบเปก็เข้ามาหาชั้นเรื่อยๆ ส่วนชุนก็...เข้ามากอดชั้นเอาไว้กับตัวเค้า เค้าจึงยอมวางปืนลง
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ!!! ผมไม่ทำอะไรพี่สาวหรอกครับ” เทบเปพูด ในขณะที่เข้ามาประชิดตัวชั้น พร้อมกับกระซิบที่ข้างหู ว่า...
“ห้องนี้...เป็นห้องของ...พี่” เทบเปพูดแค่นั้น แล้วเค้าก็ออกไป อะไรกัน...ห้องนี้...เป็นของชั้นหรอ??? ชั้น...ไม่เคยรู้เลย เค้าอาจจะหลอกชั้นก็ได้ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ หลังจากที่เทบเปออกไปจากห้อง ชุนก็เข้ามากอดชั้นจากทางด้านหลัง พร้อมกับกระซิบข้างหูว่า...
“...โล่งอกไปที...ที่เธอไม่เป็นไร”
“นายสิ!!! ที่กำลังจะถูกชั้นฆ่าตาย...ว่าแต่...เมื่อกี้นายไปไหนมาหรอ??” ชั้นพูดพร้อมกับพยายามผละออกจากตัวเค้าให้ได้ แต่ว่า...ทำไมเค้าแรงเยอะจังเลย...
“ชั้นนึกว่าเธอ...โดนทำร้ายแล้วซะอีก”
“เอ๋????”
“เมื่อตอนอยู่ที่บ้าน...ชั้นหาเธอซะทั่วบ้านเลย...แต่ว่า...ชั้นก็หาเธอไม่พบ...แค่ดูออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นว่า เธอโดนไอออนอุ้มไปที่รถ แค่ชั้นเห็นแค่นั้นชั้นก็รู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันที”
“...ชั้น...ขอโทษล่ะกัน ว่าแต่...เมื่อไหร่นายจะปล่อยชั้นซะที” ชั้นพูดพร้อมกับพยายามแกะมือเค้าออกให้ได้ แต่ผลคือ...เหมือนเดิม
“ชั้น...ไม่ยอมที่จะปล่อยเธออีกเป็นครั้งที่ 2 หรอก”
“เอ๋???”
“รู้ไหมว่า...ที่เธอโดนทำอย่างนั้น เธอรู้บ้างไหมว่าชั้น...หึงขนาดไหน” ชุนพูด หึง หรอ??? ชั้นว่านายต้องใช้คำผิดแน่ๆเลย เค้า...เนี่ยนะ หึง ชั้น
“ชุน...ชั้นว่านะ...นายอาจจะเมาก็ได้นะ” ชั้นพูดไปอย่างนั้นแหละ เค้าอาจจะเมา (ไม่ใช่เหล้าหรอกนะ แต่ไม่รู้อะไร) แล้วความพยายามครั้งที่ 3 ก็สำริดผล แต่ว่า...เค้ากลับมากอดชั้นทางด้านหน้า อะไรกัน อุตส่าห์หลุดแล้วเชียว...
“ชั้น...อยากบอกคำนี้กับเธอมานานแล้วหล่ะ” ชุนพูด
“เอ๋??? แต่...ชั้นว่า...นายต้องเมาแน่นอนเลย กลับไปที่บ้านกันก่อนเถอะ” ชั้นพูดพร้อมกับพยายามพาเค้าออกมานอกห้อง แต่...เค้าก็ไม่ออก กลับเข้ามากอดชั้นแน่นกว่าเมื่อกี้มากๆๆ
“ชั้นอยากบอกเธอว่า...ชั้น...รักเธอ อานาตะ ได้ยินไหมว่า...ชั้นรักเธอ” ชุนตะโกนอย่างกับคนบ้า แต่คำที่เค้าพูดออกมาทำให้ชั้นถึงกับอึ้งมาก หลังจากนั้นเค้าก็เข้ามาใกล้ชั้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากของพวกเราประกบกัน ตอนนี้ชั้นเหมือนกับถูกสะกดไม่ให้หนีไปไหนได้อีกแล้ว ร่างกายที่เหมือนกับถูกแช่แข็ง ให้ชาไปหมดทั้งตัว ถึงแม้ว่า...ร่างกายชั้นจะเย็นเชียบ แต่ว่า...เป็นเพราะจูบของเค้า ที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่า ข้างในต่างหากที่อบอุ่น นี่ชั้น... ไม่สามารถผละออกจากเค้าได้เลยงั้นหรอ... อา... จูบแรกของชั้น...โดน ชุน เอาไปซะแล้ว
หลังจากที่เค้าผละออกจากตัวชั้น เค้าก็เพิ่งรู้สึกตัว ในแววตาของเค้าเปล่งเป็นสีใสเต็มที่ เป็นสัญญาณบอกว่า เค้าตื่นเต็มตาแล้ว!!!
“...อานาตะ... ชั้น...ชั้น...ชั้น... ขอโทษ” ชุนพูดด้วยสีหน้าที่ตกใจกับการกระทำเมื่อกี้นี้ แล้วเค้าก็ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ชั้นจมอยู่กับเหตุการณ์เมื่อกี้
“อะ...อะ...อะไรกัน ตกลงว่า...เค้ารู้สึกยังไงกับเรากันแน่” ชั้นนั่งลงกับพื้น เพราะตอนนี้ชั้นไม่มีแรง แม้กระทั่งจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น น้ำใสๆ ลงอาบแก้มของชั้น ทั้งสองข้าง ฮือๆๆๆ แล้วคราวนี้...ชั้นจะมองหน้าเค้าได้ยังไงกัน... ???

ตอนพิเศษ 2 อย่ารบกวนชั้นได้ไหม
เหตุเกิดจากตอนที่ เทบเปออกมานอกห้องกับไอออน
“ไอออน” เทบเปพูดขึ้น
“ครับท่านเทบเป???” ไอออนโค้งสุดตัว เพื่อคำนับเทบเป
“คราวหลัง...นายต้องเคาะประตูเข้ามาแล้วแหละ”
“...ผม...ทำไม่ได้หรอกครับ” ไอออนพูดพร้อมกับหยุดการเคลื่อนที่ทุกอย่าง
“ทำไมล่ะ???”
“ก็...เพราะว่า...ผู้เขียนให้บทผมเป็นอย่างนี้นะครับ”
“อ้าว??? อย่างนั้นหรอ???” เทบเปพูดพร้อมกับหันมาทางผู้เขียน แล้วส่งสายตาอำมหิต
(เกี่ยวอะไรกับชั้นล่ะ???)
“ก็ไม่หรอก...แต่ว่า...เขียนให้ไอออน อย่ามารบกวนผมเวลาอยู่กับพี่สาวได้รึเปล่าล่ะ???” เทบเปพูดพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตกำลังสามมาทางผู้เขียน
(ก็...ก็...ก็ได้จ้ะ)
แม้แต่ผู้เขียนยังต้องกลัว (โปรดติดตามตอนต่อไป)

ID: 136

ตอนนี้มีผลงานใหม่มาให้ติดตามกัน มีชื่อว่า Summer Love ยุทธการเอาชนะใจ ยัยเย็นชา

ส่วนเรื่องนี้คงต้องพักไว้ก่อนน่ะค่ะ

ส่วนเรื่องใหม่นี้ จะเอามาลงให้ น่าจะ อีก 1 อาทิตย์ประมาณนั้นค่ะ

ช่วยติดตามผลงานด้วยน่ะค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ!!!!

ID: 1866

ใช้ได้ครับแต่คำพูดก้ยังเยอะไปอยู่ดี

ID: 136

ขอบคุณมากๆค่า