[Fic] A_na_ta (ตอนที่ 5-6)

ID: 136

A_na_ta
2
By…X_elsis…

ตอนที่ 5 ปาป๊า มาม๊า งั้นหรอ???

ในเช้าวันที่สดใสของวันหนึ่ง ชั้นได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว อยู่นานไม่ได้ ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลขององค์กรก็เถอะ แต่ว่า...
“ทั้งค่ายา ค่าห้อง ค่า.... รวมแล้วทั้งหมด 250 ซิสค่ะ” นางพยาบาลคนหนึ่งพูด อ๊ากกกกก!!! จะบ้าหรอ...ตั้ง 250 ซิสเชียว จะบอกไรให้ฟัง 1 ซิส เท่ากับ 100 บาทนั่นแหละค่ะ
“คะ...คือ...ไปเก็บกับหัวหน้าล่ะกันน่ะ” ชั้นพูดพร้อมกับรีบใส่เสื้อ สีขาวอ่อนระเรื่อและกระโปรง สีน้ำตาลลายสก็อตขาว (ขอบอกก่อนน่ะว่า ตัวนี่เป็นตัวที่ชั้นชอบที่สุด) แล้วก็...เตรียมตัวหนี (หรือเรียกอีกอย่างว่า ยกเค้า ก็ได้) เต็มที่
“ก็นี่แหละค่ะ...หัวหน้าบอกว่า ‘ถ้าคุณอานาตะฟื้นแล้ว ให้เก็บเงินที่คุณอานาตะ ถ้าคุณอานาตะบอกว่าให้มาเก็บกับชั้นแทนล่ะก็ บอกไปว่าชั้นให้เธอจ่ายล่ะกัน’ นี่ล่ะค่ะที่หัวหน้าพูด” นางพยาบาลพูด พร้อมกับหันหลังให้กับชั้น มันจะไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอจ้ะหล่อน??? ที่บังอาจมาหันหลังให้กับสาวสวยอย่างชั้น แล้วหัวหน้าก็อีกคน...นี่สรุปว่า ชั้นต้องจ่ายใช่ไหมเนี่ย??? จ่ายก็จ่าย
“หนอย~~~ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเค้ามีบุญคุณต่อชั้นล่ะก็น่ะ ตอนนี้เค้าคงถูกชั้นฆ่า แล้วก็ไปอยู่โลกหน้าแล้วมั้ง” ชั้นพูดพร้อมกับจ่ายตังไปอย่างอารมณ์เสียสุดๆ หลังจากนั้นชั้นก็ออกไปทางหลังของโรงพยาบาล
เฮ้ยยยย~~~ได้ออกมาจากโรงพยาบาลซะที เพิ่งจะเคยสังเกตน่ะว่า ที่นี่ก็ปลูกดอก วิโอร่าสีม่วงอ่อน ด้วย ดอกวิโอร่ามีกลิ่นหอมชนิดที่ว่า ทำให้คนที่อยู่ในที่ห่างไกลประมาณ 10 เมตรได้กลิ่นของมัน แล้วก็...ดอกวิโอร่าเป็นดอกที่ชั้นกับคนๆนั้นชอบด้วย หลังจากนั้น ชั้นก็กลับมาถึงบ้าน ด้วยวิธีเข้าบ้านหมา(อีกตามเคย)แล้วตรงดิ่งมาที่บ้านทันที
เอาล่ะ!!! ได้เข้าบ้านซะทีเรา
“กลับมาแล้ว” ชั้นพูดพร้อมกับเปิดประตูบ้านทันที แต่สิ่งที่ชั้นเห็นอยู่ตอนนี้คือ...
“กลับมาแล้วหรอ???” ชุนพูดในขณะที่มันนอนดู T.V. จะมีบ้างไหมเนี่ย ที่ชั้นเข้ามาแล้วไม่เห็นนายนอนดู T.V. เนี่ย!!!
“ดีใจจังเลยที่มาม๊ากลับมาแล้ว” คานะพูดพร้อมกับเข้ากอดชั้นทันที แอ้ก!!! อึดอัดจังเลย ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน่ะ คานะจัง แต่ว่า...คำที่ชั้นได้ยินเมื่อกี้...ชั้น...คงไม่ได้หูฝาดน่ะ
“เอ๋??? มะ...มะ...เมื่อกี้...คานะพูด มาม๊า หรอ???” ชั้นพูด พร้อมกับผละออกจากคานะทันที
“ใช่ค่ะ!!! เพราะว่าพี่อานาตะเหมือนแม่ของคานะเลยล่ะค่ะ” คานะพูดพร้อมกับยิ้มให้ชั้นอย่างอ่อนโยน อ๊ากกกกก!!! ถึงแม้ว่าชั้นจะเหมือนแม่เธอก็จริงเถอะ แต่ว่า...ถึงพูดอย่างงี้ ชั้นก็เขินกันพอดีสิ อายุแค่ 15 แต่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น มาม๊า เอ...แต่ว่าน่ะ...แล้วถ้าอย่างงั้น...ปาป๊าก็คงเป็น... ชั้นหันไปหาชุนที่กำลังทำหน้าซังกะตายอยู่
“อ๋อ!!! แล้วก็พี่ชุนก็เหมือนปาป๊าของคานะเลยค่ะ” คานะพูด อ๊าก!!!! มันเป็นจริงเหรอเนี่ย ทำไงดี ช่วยคิดหน่อยสิ คราวนี้ซังกะตายกำลังสอง...
“มะ...ไม่ได้น่ะจ้ะคานะ พี่ยังไม่ได้แต่งงาน แล้วอีกอย่างพี่ก็...(O///o)...ไม่อยากเป็นภรรยาไอ้หมอนี่หรอก” ชั้นพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางชุน
“ไม่เห็นไปไรเลย เด็กมันอยากพูดน่ะ...ใช่ว่าชั้นไปบังคับมันซะหน่อย อีกอย่าง...ชั้นก็ไม่ได้อยากเป็นสามีเธอหรอกน่ะ” ชุนพูดพร้อมกับทำท่าเจ้าเล่ห์ใส่ชั้น หนอย~~~~มันน่านักน่ะ
“แล้วนายจะไปรู้อะไรล่ะ??? นายไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา นายก็ไม่คิดอะไรน่ะสิ”
“ถึงชั้นจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่ชั้นก็พอจะรู้น่ะว่ารู้สึกอย่างไร ที่โดนคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกตัวเองมาเรียกว่าพ่อ” เค้าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาชั้นเรื่อยๆ แล้งชั้นก็เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
“หรอ??? แล้วทำไมนายยังเฉยอยู่ได้ล่ะ???” ชั้นพูด หลังจากนั้นเค้าก็หยุดเดิน แล้วก็กลับไปดู T.V. ตามเดิม ชีวิตนี้...นายคงห่างเจ้าเครื่องใช้ไฟฟ้าเครื่องนี้ไปไม่ได้สิน่ะ
“อืม...นั่นสิน่ะเพราะอะไรน้า” ชุนพูดพร้อมกับดู T.V. ต่อไป
“หนอย~~~ นาย...เคยไหม...ที่อยู่ๆนายก็ตกลงไปนอนเอ้งเม้งอยู่ข้างล่างน่ะ” ชั้นพูดด้วยอารมณ์ที่โมโหสุดขีด อ๊ากกกกก!!! ไอ้คนกวนโอ๊ย!!! ชั้นจะฆ่ามัน
“อ๋า~~~ คุณพ่อคุณแม่อย่าทะเลาะกันเลยน่ะค่ะ” คานะพูดพร้อมกับเข้ามาห้ามชั้นไว้
“ว่าแต่...ทำไมคานะต้องมาเรียกพวกเราว่าพ่อแม่ด้วยล่ะ???” ชั้นพูดพร้อมกับใช้สายตามองไปที่คานะอย่างอำมหิต (ไม่เคยคิดเลยใช่ไหมว่า เด็กเค้าจะคิดยังไง)
“ก็พวกพี่น่ะ...เหมือน...เป็น...พ่อกับแม่...ของ...คา...นะ...อีก...คน..........เลย” คานะพูดพร้อมกับล้มลงที่อ้อมแขนของชั้นอีกแล้ว อ้าว...คราวนี้เข้ามาทำอย่างนี้ กะจะให้ชั้นเห็นใจล่ะสิ ไม่สำเร็จหรอกน่ะ คานะจัง หลังจากนั้น...เวลาก็ผ่านไปประมาณ...10 นาทีแล้ว คานะก็ยังไม่ตื่น หนำซ้ำ...ตอนนี้...คานะ...เริ่มที่จะหายใจติดขัดเรื่อยๆ และอ่อนลงเรื่อยๆ
“คานะจัง!!! พี่ยอมให้หนูเรียกพวกพี่ว่าพ่อแม่ก็ได้...ฟื้นสิ!!! คานะจัง!!!” ชั้นพูดพร้อมกับเข้ากอดคานะอีกครั้ง แล้วคานะก็เริ่มที่จะหายใจไม่ออก แต่ว่า...ตอนนี้คานะไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนชั้นแล้ว...งั้นเค้าไปไหนล่ะ??? อ๋อ...รู้แล้วล่ะ
“คานะ...เค้าก็แค่สลบไปก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นจะต้องพล่ามให้มากมาย” ชุนพูดพร้อมกับอุ้มคานะไว้ในอ้อมแขนของเค้า สลบบ้านแกหรอ???ที่เป็นอย่างนี้ แบบนี้เค้าเรียกว่า...จะตายมิตายแหล่อยู่แล้วโว้ยยยย!!! ไอ้เบื้อก
“ก็...ก็...ชั้น....เพราะชั้นเป็นต้นเหตุ...ก็เลยทำให้คานะเป็นอย่างงี้” ชั้นพุดพร้อมกับนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“มัวแต่โทษตัวเองอยู่นั่นแหละ...พาคานะไปที่องค์กรกันเถอะ” ชุนพูดพร้อมกับเดินนำหน้าชั้นไป หลังจากนั้นพวกเราก็ออกมาจากบ้าน แล้วเข้าไปที่บ้านหมา ชั้นแอบเหลือบมองสายตาของเค้าเป็นระยะ ก็เห็นว่า...ทำไมดวงตาของเค้าที่มองคานะในอ้อมแขนของเค้านั้น ถึงเหมือนกับพ่อมองลูกยังไงก็ไม่รู้ อ๊ากกกก!!!! ถ้าเราคิดอย่างงี้ก็แสดงว่า ชั้นยองรับที่คานะเรียกชั้นว่าแม่น่ะสิ...แต่ว่าเมื่อกี้ชั้นก็ยอมไปแล้วนี่นา เฮ้ย~~~ ก็น่ะ
หลังจากนั้นพวกเราก็มาถึงที่องค์กร แล้วพวกเราก็พาคานะไปที่ห้องพยาบาล ขอร้องล่ะ!!! คานะจัง อย่าเป็นอะไรไปเลยน่ะ แล้วชั้นก็สวนทางกับหัวหน้า แต่ว่าหัวหน้ากลับสั่งบอกว่าให้หยุดเดิน หัวหน้าไม่เห็นรึไงค่ะ??? ว่าคนเค้าจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่แล้วน่ะ!!!
“พาเด็กคนนี้ไปที่ห้องพิสูจน์สิ” หัวหน้าพูด ในขณะที่กำลังชี้นิ้วสั่งนางพยาบาลคนหนึ่ง
“เอ๋??? ห้องพิสูจน์ หัวหน้าค่ะ...คงไม่ต้องถึงห้องพิสูจน์หรอกน่ะค่ะ???” ชั้นพูด
“ใช่แล้วครับ...เอาเข้าห้องตรวจไปก็ได้” ชุนพูด
“เอาเหอะน่า ชั้นอยากที่จะพิสูจน์บางอย่างน่ะ” หัวหน้าพูดพร้อมกับพาพวกเราไปที่ห้องพิสูจน์ พวกเราต้องมาอยู่ในห้องกระจกในห้องพิสูจน์ ชั้นเห็นแต่ล่ะคนแต่งตัวมิดชิดจัง คานะไม่ใช่พวกต่ำช้าพวกนั้นน่ะ เอาเค้าออกมาได้แล้ว~~~ ระหว่างนั้นชั้นก็เคาะกระจกอย่างกับคนที่ใกล้บ้าเต็มที
“พอเหอะน่า...ถึงเธอจะเคาะไปสักเท่าไหร่ พวกเค้าก็ไม่เปิดประตูให้เธอเข้าไปหรอกน่ะ” ชุนพูดพร้อมกับจับไหล่ชั้นจากข้างหลัง แล้วนายล่ะ!!! ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ...ไอ้คนไม่มีความรู้สึก แต่ก็น่ะ...ชั้นก็ต้องยอมจำนน เพราะยังไง...เค้าก็ไม่เปิดให้ชั้นเข้าไปหรอก
“อืม” หลังจากนั้นชั้นก็สงบสติอารมณ์ได้แล้ว ถึงแม้ในใจชั้นยังอยากที่จะไปหาก็ตาม
ปี๊บๆๆๆๆๆๆ
เอ๋??? รหัสแดง...หรือว่าคานะ...ไม่น่ะคานะ...มันต้องไม่ใช่สิ...บอกสิคานะ
“อานาตะ...เธอคงรู้น่ะว่ารหัสแดง มันแปลว่าอะไร” หัวหน้าพูดพร้อมกับหันหน้ามาหาชั้นที่กำลังตกใจกับรหัสนั้น
“ค่ะ...ชั้นรู้ค่ะ” ชั้นพูด แต่ตอนนี้ชั้นยังไม่อยากเชื่อเลย สัญญาณมันอาจจะผิดก็ได้ รหัสแดงนั่นก็คือสัญญาณ ที่บ่งบอกว่า คานะ...เป็น... แวมไพร์
“เรื่องนี้มันไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่ สัญญาณมันอาจจะพังแล้วก็ได้น่ะครับ” ชุนพูด ใช่แล้วหล่ะ ไฟฟ้าอาจรัดวงจรก็ได้
“...ไม่มีทางหรอก...เพราะว่าสัญญาณนี้จะเช็คทุกๆ 12 ชั่วโมงน่ะ” หัวหน้าพูดพร้อมกับพาพวกเราไปหาคานะในห้องพิสูจน์
“คานะ...คานะ!!!” ชั้นเรียกคานะที่ซึ่งกำลังไม่ได้สติ พร้อมกับเข้าไปกอดคานะ อย่างกับ...แม่ที่เห็นลูกตัวเองกำลังเข้าห้อง ICU
“งั้น...พวกเธอมาดูข้อมูลนี่หน่อยสิ” หัวหน้าพูดพร้อมกับเรียกพวกเราให้ไปตามเค้าไป
“ไม่ค่ะ!!! ชั้นจะขออยู่กับคานะตรงนี้” ชั้นพูด
“แต่ว่า...เรื่องนี้...มันเกี่ยวกับคานะด้วยน่ะ” หัวหน้าพูด พร้อมกับทำหน้าที่ดูแล้วจริง
“หา??? งั้น...ไปก็ได้ค่ะ” ชั้นพูดพร้อมกับเดินตามหัวหน้าไป จนมาถึงที่ห้องของหัวหน้า แล้วหัวหน้าก็ลงมือค้นข้อมูลในตะแกงที่เขียนว่า วันนี้ แสดงว่าข้อมูลเพิ่งได้มาวันนี้
“เอ้า...ดูซะ...แล้วพวกเธอจะเข้าใจ” หัวหน้าพูดพร้อมกับยื่นกระดาษที่เย็บเป็นปึ๊งให้ แล้วชั้นก็เอามาดู ก็เห็นว่าทั้งหมดนี้เป็นข้อมูลของคานะ แสดงถึงข้อมูลของพ่อกับแม่ของคานะ
“ทำไม...พ่อกับแม่ของคานะถึง...” ชั้นพูดยังไม่จบก็ต้องตกตะลึง นั่นก็เพราะ...
“หน้าตาเหมือนพวกเราล่ะสิ” ชุนพูด พร้อมกับตั้งหัวบนไหล่ของชั้น นาย...หนักหัวมากเลยรึไง
“นาย...เอาหัวนายออกไปน่ะ!!!” ชั้นพูด พร้อมกับผลักหัวเค้าออกไป แต่...ก็ไม่ได้ผล สงสัยหัวหมอนี่ เอาไปชั่งแล้วคงได้สักประมาณ 100 กิโลน่ะเนี่ย
“ก็ได้” เค้าพูดพร้อมกับออกไปจากตัวชั้น ดีแล้ว...หนักชะมัด
“แต่ว่า...ทำไมในนี้มันบอกว่า...” ชั้นพูดพร้อมกับต้องตะลึงอีกครั้ง...ที่...
“พ่อแม่ของคานะเป็น...พวกแวมไพร์เลือดผสมน่ะสิ” หัวหน้าพูด แล้วทำไมต้องทำหน้ายังกับ...พวกโรคจิตด้วยล่ะค่ะ???
“หะ...หัวหน้า...ทำไมล่ะค่ะ??? ทั้งที่หัวหน้าก็รู้ว่าพวกเราเกลียดแวมไพร์ แต่หัวหน้าก็พาลูกแวมไพร์มาอยู่กับพวกเรา ทำไม???” ชั้นพูดพร้อมกับวางข้อมูลทั้งหมดนั้น ลงบนโต๊ะ แล้วก็เข่าอ่อนทันที
“ก็...ชั้นคิดว่ายังไงเด็กคนนี้ก็ไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไป เพราะว่าพ่อแม่ของพวกเค้าเป็นพวกแวมไพร์รักสงบ แต่ว่า...” หัวหน้าพูดแล้วก็หยุดไปชั่วขณะ พร้อมกับหันหลังกลับไป
“แต่ว่า...ทำไมค่ะ???” ชั้นถาม พร้อมกับเข้าเกาะหัวหน้ายังกับปลิง
“ก็...พวกเธอคงรู้ใช่รึเปล่าว่า...ถ้ามีแวมไพร์รักสงบมากเท่าไหร่...ก็จะมีพวกไลแคนที่ออกอาละวาดมากเท่านั้น” หัวหน้าพูดพร้อมกับผลักชั้นออกไป
“ค่ะ”
“นั่นแหละ...ก็เลยทำให้พ่อแม่ของเด็กคนนี้ถูกไลแคนฆ่าตาย”
“แล้ว...ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่มีความแค้นหลงเหลืออยู่เลยล่ะ” ชุนพูดบ้าง หลังจากที่เงียบไปนาน นายคิดจะไม่แสดงความห่วงใยคานะเลยรึยังไงกัน!!!
“ก็เพราะว่า...พ่อแม่ของเด็กคนนี้ไม่ได้สอนวิธีล่าอะไรให้เค้าเลย” หัวหน้าพูดพร้อมกับยิ้มให้กับชั้น ยังกับเข้าจะขอโทษชั้นยังไงยังงั้นเลย
“แล้วทำไมเด็กคนนี้...ถึงสลบไปล่ะ...ทั้งที่พวกแวมไพร์มันแข็งแกร่งกว่าพวกเรามากนัก เค้าคงไม่มาเป็นลมตอนที่อากาศร้อนหรอกน่ะ...หรือว่าแพ้กลางคืน” ชุนพูด พร้อมกับแอบหัวเราะเล็กน้อย นี่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งหัวเราะน่ะ!!!
“ไม่ใช่หรอก...เด็กคนนี้น่ะต้องฉีดเซรุ่มทุกๆ2เดือน” หัวหน้าพูด
“เอ๋??? แล้วทำไมล่ะ??? คานะเพิ่งมาอยู่กับพวกเราแค่ 2 วันเองน่ะ” ชั้นพูด
“ก็...เมื่อวานเป็นวันที่ต้องพาเค้ามารับเซรุ่มน่ะสิ...ชั้นก็เพิ่งรู้เมื่อกี้นี้เอง” หัวหน้าพูดพร้อมกับเดินไปหาคานะที่กำลังนอนไม่ได้สติ
ทำไม...ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยล่ะ...???...จริงสิ...เรามีพลังนั่นอยู่นี่นา มันต้องสำเร็จแน่นอน แล้วทำให้คานะไม่ต้องเป็นแวมไพร์อีก เพราะอย่างงี้...ชั้นจึงรีบเดินไปหาหัวหน้า
“หัวหน้าค่ะ???”
“หืม”
“คือว่า...ถ้าชั้นใช้พลังนี่ล่ะ...จะเป็นอย่างไร” ชั้นพูดพร้อมกับยื่นมือข้างขวาและซ้ายที่กำลังเปล่งแสงเป็นสีเหลืองให้กับหัวหน้าดู
“ไม่ได้น่ะ...ถ้าทำได้เธอก็ต้องหลับไปหนึ่งอาทิตย์เชียวน่ะ!!! ชั้นไม่ให้เธอทำหรอก” หัวหน้าพูดพร้อมกับกดแขนชั้นลงไป
“แต่...มันก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วน่ะค่ะ” ชั้นพูดพร้อมผลักหัวหน้าออกไป หลังจากนั้นก็เดินไปหาคานะที่ยังอยู่บนเตียง
“อย่าไปน่ะ...อานาตะ...มันเป็นชะตากรรมของเด็กคนนี้ที่เกิดมาในครอบครัวแบบนี้” หัวหน้าพูดพร้อมกับจับชั้นไว้ไม่ให้ไปหาคานะ(อีกครั้ง) เหมือนปลิงเลย
“ชั้นยอมที่จะหลับหนึ่งอาทิตย์ดีกว่า...ต้องมานั่งเห็นคานะไปล่ามนุษย์ เพื่อดื่มเลือดน่ะค่ะ” ชั้นพูดพร้อมกับสะบัดมือของหัวหน้าออก แล้วก็เดินไปหาคานะ
“ตะ...แต่ว่า...” หัวหน้าพูดยังไม่ทันจบ ...ก็
“ปล่อยเค้าไปเถอะครับ...หัวหน้า...ยัยนั่นทำได้แน่” ชุนเข้ามาพอดี พร้อมกับจับตัวของหัวหน้าที่กำลังจะมาหาชั้นได้
“...เฮ้ย~~~ ถ้าพวกเธอพูดซะอย่างงี้แล้ว...ก็...ช่วยไม่ได้ล่ะสิน่ะ...ไปเถอะ อานาตะ” หัวหน้าพูดพร้อมกับปล่อยชั้นให้ไปหาคานะจัง
“ขอบคุณค่ะ...นายก็ด้วย...ชุน”
“ไม่เป็นไรหรอก...ในระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์...ชั้นจะดูแลเธอเอง” ชุนพูดพร้อมกับเข้ามากอดชั้นโดยตรง หละ...เหลือเชื่อ!!! คะ...คะ...เค้าเข้ามากอดชั้น...ในเวลา 15 ปี 4 เดือน 2 วันกับอีก 4 ชั่วโมง เข้าไม่เคยทำอย่างนี้เลย นะ...นาย...อย่าทำให้ชั้นต้องงงไปมากกว่านี้เลย
“อะ...อืม (O///O)” แล้วเค้าก็คลายกอดออก หลังจากนั้นชั้นก็เข้าไปหาคานะที่กำลังหลับอยู่ แต่ที่ต้องตกใจนั่นก็คือ คานะเริ่มกระหายอย่างรุนแรงนั่นเอง
“อา~~~~อ๊า~~~~~ ทร....ทร...ทรมาร...จังเลย” คานะพูดพร้อมกับขดตัวเอง ตอนนี้เขี้ยวของคานะเริ่มจะออกมาแล้ว การกระหายอย่างรุนแรงก่อให้เกิดการที่คานะจะทำร้ายผู้คนไปโดยไม่รู้ตัวนั่นเอง
“อดทนไว้น่ะ...คานะ...เดี๋ยวเธอก็ต้องได้รับชีวิตใหม่แล้วล่ะ” ชั้นพูดพร้อมกับเอามือข้างซ้ายแตะที่หน้าผากของคานะ ส่วนมือขวาแตะที่ขา
“...แวมไพร์เลือดผสมเอ๋ย...เจ้าคงกระหายอยู่ล่ะสิ...ไม่ต้องห่วงข้าต้องทำให้เจ้าหายจากการเป็นแวมไพร์เดี๋ยวนี้...แต่...พลังใหม่ที่เจ้าจะได้รับต่อไปนี้...เจ้าจงเป็นตัวแทนข้าสักระยะ...ข้า...ผู้ซึ่งเป็นไวท์วิคัน...สืบทอดพลังโดยตรงจากบรรพบุรุษ...จะล้างเจ้าจากการเป็นแวมไพร์เดี๋ยวนี้” เมื่อชั้นพล่ามจบ...ก็เริ่มลงลำแสงใส่ตัวของคานะ ในเวลาหนึ่งอาทิตย์นี้...ก็อยู่เป็นตัวแทนชั้นก่อนน่ะ...คานะ แล้วชั้นก็ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาทุกคน ยกเว้นคานะ
“อานาตะ” หัวหน�

ID: 136

ต่อน่ะค่ะ

“อานาตะ” หัวหน้าเข้ามาหาชั้น แต่...ก็ถูกชุนกันไว้ไม่ให้เข้ามา
“ไม่ต้องหรอกครับหัวหน้า...เดี๋ยวผมจะพาเธอกลับไปเอง” ชุนพูดพร้อมกับแบกชั้นไว้ที่บ่าของเค้า หลังจากนั้นคานะก็ตื่นขึ้น
“เอ๋??? คานะเป็นอะไรไปค่ะ...คุณพ่อ...แล้ว...คุณพ่อจะพาคุณแม่ไปไหนหรอค่ะ???” คานะลุกออกจากเตียงมาหาชั้นถึงที่เชียวหรอเนี่ย
“ก็...พ่อจะพาแม่เค้ากลับบ้านไงล่ะ (OUO)” ชุนพูดพร้อมกับพาคานะกลับบ้านด้วย แล้วพวกเราก็มาถึงบ้านโดยปลอดภัย

ตอนที่ 6 ความลับของอานาตะ

วันนี้ก็เป็นวันที่อากาศสดชื่น ชั้นกำลังพูดอะไร???ออกไปเนี่ย??? แล้วก็...วันนี้เป็นวันแรกที่ชั้นไม่ได้อยู่กับชุนและคานะ
“วันนี้ก็เป็นวันแรกที่ไม่มีอานาตะ คอยยุ่ง...แต่ว่า...ก็เหงานิดๆเนอะ” ชุนพูดระหว่างที่เค้ากำลังขลุกตัวเป็นก้อนกลมอยู่บนเตียง
“ตื่นเถอะค่ะ...คุณพ่อ ถึงวันนี้แม่จะไม่อยู่ แต่ว่า...หนูจะทำหน้าที่แทนคุณแม่ให้ถึงที่สุดเองค่ะ!!!” คานะพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มออกไปจากตัวของชุน ทำเหมือนชั้นเลยนี่นา~~~ ตอนนี้คานะที่มือข้างซ้ายถือกระทะ ข้างขวาถือตะหลิว สงสัยจะเอามาตีหัวชุนแน่ๆเลย แหม~~~เช้านี้เราจะได้ดูงิ้วตั้งแต่เช้าแน่ๆเลย
“จ้า...จ้า...จ้า...ตื่นแล้วจ้า” ชุนพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปอาบน้ำพร้อมกับลงมาข้างล่าง ก็เห็นตัวของชั้นนอนอยู่ที่โซฟา อีกตั้ง 6 วันแน่ะ กว่าพวกเราจะได้เจอกันอีก รอจนถึงวันนั้นล่ะกันน่ะ ชุน ก็...ดีแล้วหล่ะ...ชั้นขี้เกียจที่จะต้องมาปลุกนายทุกเช้า
“วันนี้เป็นวันแรกที่เธอไม่อยู่กับชั้น...เหงานิดหน่อย...แต่ก็ต้องทน” ชุนกระซิบข้างหู พร้อมกับ...เค้า...เค้า...อย่า...อย่า...อย่าน่ะ...ออกไปไกลๆชั้นเลยน่ะ... อ๊ากกกกก!!!! พูดไม่ออก...เค้า...หะ...หอม...หอมแก้มสาวน้อยอย่างชั้นน่ะ อ๊ากกกกก!!! ตกลงเค้าคิดยังไงกับเรากันแน่น่ะ
“วันนี้คุณพ่อดูแปลกจังเลย” คานะเข้ามาพอดี พร้อมกับนายนี่ก็ออกไปจากหน้าชั้นพอดี ดีแล้วล่ะ!!! ที่เมื่อกี้คานะไม่เข้ามา เดี๋ยวเด็กใจแตก (หรือว่าอยากให้ชุนหอมแก้มกันแน่??? อิอิ)
“หรอ??? ตรงไหนหรอ???” เอ๋??? หมอนี่รับคำพูดที่คานะนับถือตัวเองเป็นพ่อด้วย โอ้!!! สงสัยต้องมองใหม่ซะแล้วล่ะ
“ก็...ดูคุณพ่อเหงาๆพิกล”
“ก็...คงเป็นเพราะไม่มียัยนี่เข้ามากวนล่ะมั้ง” เค้าพูดพร้อมกับหันมาทางชั้น อย่าน่ะ!!! อย่าหันมายิ้มกับชั้นด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นอย่างงั้นน่ะ
“ไม่ได้น่ะค่ะ!!! ห้ามเรียกคุณแม่ว่ายัยนี่น่ะค่ะ...ต้องเรียกว่าคุณแม่” คานะพูด มันเป็นอย่างงี้ก็ดีแล้ว อย่าให้มันต้องมาพูดกับชั้นว่า คุณแม่ เลย ได้ยินแล้วชั้น เขิลลลล (>W<)
“ก็ได้...คุณแม่” ชุนพูด อ้าว!!! นายนี่ก็เอากะเค้าด้วย จะรู้บ้างไหมว่า ชั้นก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะ (-///-)
“เดี๋ยววันนี้...พี่” ชุนพูด แล้ว...คานะก็แทรกขึ้นมาทันที
“พ่อ!!! ต้องแทนตัวเองว่าพ่อ” ไม่ต้องก็ได้คานะจัง
“ก็ได้...พ่อจะให้คานะเรียนรู้พลังใหม่ในตัว” ว้าว...เจ้าหมอนี่มันก็เป็นคนดีเป็นเหมือนกันน่ะเนี่ย แต่...ฟังคำขอร้องในชีวิตชั้นสักอย่างได้ไหมล่ะว่า...อย่าเรียกชั้นอย่างนั้นได้ไหมล่ะ!!!
“ก็ได้ค่ะ...ว่าแต่จะเริ่มตอนไหนค่ะ???”
“ตอนนี้แหละ...ไปที่หลังบ้านกันเลย” แล้วพวกเค้าก็ออกไป แล้วทิ้งสาวสวยอย่างชั้นให้อยู่ตามลำพัง ไหนบอกว่าจะดูแลชั้นไง ฮือๆๆๆๆ ผิดคำพูดนี่ คอยดูเถอะ!!! ชั้นฟื้นเมื่อไหร่ แม่จะดุให้หูชา ...ให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย
“คานะคงรู้ใช่ไหมว่า...คานะเป็นอะไร”
“...ค่ะ...คานะรู้ค่ะ...ว่าคานะเป็น...แวมไพร์เลือดผสม” คานะพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า หนอย~~~ ชุนนายรู้จักการเอาใจเด็กบ้างไหมเนี่ย... อ้อ...ชั้นคงลืมบอกไป ที่ทำไมชั้นถึงสามารถรู้ได้ว่าพวกเค้าทำอะไรอยู่ ในเมื่อชั้นนั้นนอนอยู่ นั่นก็เพราะนี่เป็นพลังอย่างหนึ่งของพวกไวท์วิคัน นั่นก็คือ พลังแห่งการหยั่งรู้ นั่นเอง พวกเราพวกไวท์จะมีพลังมหาศาลซ่อนไว้ในตัว จึงทำให้...ชั้นก็ยังไม่รู้เลยว่า ชั้นมีพลังอะไรบ้าง บรรพบุรุษบอกว่า เมื่อถึงคราวที่จำเป็น หรือ ถึงคราวที่อันตราย พลังนั้นจะออกมาเอง แล้วแต่มันจะสุ่มออกมา แล้วเราก็จะใช้ได้อย่างอิสระ ...ชั้นคงพล่ามมาเยอะพอดู งั้น...ตอนนี้พวกเราก็ไปดูกันดีกว่าว่าเจ้าหมอนั่น มันจะทำร้ายลูกสุดที่รักของชั้นรึเปล่า...น้องสาวน่ะ (-///-) พูดผิด
“แต่ตอนนี้...คานะไม่ใช่แวมไพร์แล้วล่ะ” ชุนพูดด้วยสีหน้าที่ดูแล้ว ใจดีจัง
“เอ๋??? ได้ไงค่ะ...ก็คานะยังมีเขี้ยวอยู่เลย” คานะพูดพร้อมกับเอามือไปจับที่เขี้ยวของตัวเอง
“ถ้าคานะไม่มีเขี้ยว...คานะก็ต้องตายสิ...แต่คานะก็ลองดูสิว่า...ทำไมคานะถึงไม่หลงเหลือความกระหายนั้น???” ชุนพูดพร้อมกับเข้าไปกอดคานะ
“นั่นสิ...ทำไมล่ะ???” ชุนนายอย่าพูดออกมาน่ะ ไม่งั้นคานะจะคิดว่า นี่ต้องเป็นความผิดของคานะที่ทำให้คุณแม่ต้องหลับไปหนึ่งอาทิตย์ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามปากโป้งเด็ดขาด!!!
“ก็เพราะว่า...ตอนนี้คานะเป็นวิคันแล้วน่ะสิ” แหม...ดีมากเลยไอ้เพื่อนยาก ...เพื่อนหรอ??? น่าคิดน่ะเนี่ย
“วิคัน...วิคันคืออะไรค่ะ???”
“วิคันก็คือ หมอยาในอดีต ที่ใช้สมุนไพรในการรักษาผู้ป่วย ที่ปัจจุบันเหลือน้อยมาก” ชุนพูด หนอย~~~ ทำเป็นเท่ต่อหน้าคานะจังน่ะ...(เอ่อ...ยังนี้มันเหมือนกับกำลังหึงแฟนอยู่)...ไม่ได้หึงซะหน่อย!!! ชั้นกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน!!! พวกเราเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา
“แล้ว...ทำไม...คานะถึงเป็นได้ล่ะค่ะ??? คุณพ่อ(ตัวจริง)ก็เคยบอกเหมือนกันว่า แวมไพร์กับวิคันเป็นคู่อริกัน”
“ก็เพราะว่า...อานาตะมอบให้เธอไง” นั่นไง ไอ้บ้า!!! หลุดปากออกมาทำไมกัน
“คุณแม่น่ะหรอ???” คานะพูดพร้อมกับก้มหน้าลง ทำหน้าเศร้าอีกครั้ง เห็นไหม!!! ไอ้เบือก
“อืม...แต่ว่าคานะไม่ใช่พวกไวท์น่ะ” ชุนพูดด้วยสีหน้าที่ดูแล้วอบอุ่น (O///O)หน้าของอานาตะ
“ค่ะ...ข้อนั้นหนูทราบดีค่ะ ก็เหมือนแวมไพร์นั่นแหละค่ะ ที่เมื่อมีพวกเลือดบริสุทธิ์กัดมนุษย์คนใด จะทำให้เป็นแวมไพร์ งั้นแสดงว่า...คุณแม่ก็เป็นพวกไวท์น่ะสิ”
“อืม...ใช่แล้วล่ะ...พวกไวท์น่ะมีพลังที่วิเศษอยู่หลายอย่าง แต่ยัยนั่นค้นพบแค่ 2 อย่างเอง” ชุนพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย หนอย~~~ เดี๋ยวก่อนเถอะ รอให้ชั้นฟื้นก่อนเถอะ...แล้วนายจะได้รู้ว่านรกมีจริง!!!!
“อะไรบ้างหรอค่ะ???”
“ที่เค้าเคยบอกก็มี...พลังแห่งการรักษา และ พลังแห่งการให้กำเนิด” พลังแห่งการหยั่งรู้ด้วยย่ะ!!!
“อันหน้าเนี่ยยังพอเข้าใจ แต่ว่าพลังข้างหลังนั่นมันอะไรค่ะ???”
“ก็พลังนี่แหละ...ที่ทำให้คานะเป็นวิคัน ว่ากันว่า...พวกไวท์วิคัน มีพลังในการถอนเลือดบริสุทธิ์ของพวกแวมไพร์ได้ แต่ว่า...ถ้าทำอย่างงั้น...พวกเค้าก็จะหลับไปตลอดการ...” ชุนพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าเล็กน้อย...
“หรอค่ะ??? แล้ว...หนูมีพลังอะไรค่ะ???”
“ก็...ต่อไปคงรู้เองแหละ ตอนนี้คนที่รู้ว่าเธอมีพลังอะไรก็...หลับอยู่นี่นา” เค้าพูดพร้อมกับกุมหัว เฮอะ!!!
“แล้ว...พวกแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์...มีพลังอะไรบ้างค่ะ???” คานะพูดด้วยสายตาที่ดูแล้ว น่ารักจังเลย!!! ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้อีกเลย...
“ไม่แน่ใจน่ะ...แต่เห็นว่า...มีพลังในการทำลายล้างโลกได้” หา!!! จริงหรอเนี่ย...
“แล้ว...พวกเราจะหยุดได้ไงค่ะ???”
“ก็ใช้พลังถอดถอนเลือดไง”
“หรอค่ะ...ถ้าอย่างงั้นพวกที่ทำอย่างงั้น...ก็...หลับไปตลอดการน่ะสิค่ะ”
“อืม”
“คุณพ่อค่ะ???”
“หืม???”
“ถ้า...คุณแม่...เป็นอย่างงี้ล่ะ...จะทำอย่างไร”
“ก็คง...เหงาล่ะมั้ง” เค้าพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าอีกครั้ง ใช่แล้วล่ะ...แล้วเวลานั้น...ชั้นก็คิดว่าคง อีกไม่นาน แล้วสิน่ะ แต่ว่า...บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชั้นว่า แม่ ฟังแล้วเขิน (-///-) แล้วก็...ขอร้องอย่าทำให้ชั้นงงในตัวนายไปมากกว่านี้อีกเลย
“งั้นเรามาดูกันดีกว่าว่า คานะมีพลังอะไร”
“ค่ะ” ดีแล้วล่ะ...จะได้รู้ซะทีว่า คานะจะได้พลังอะไรขึ้นมาก่อน แต่ว่า...ชั้นรู้สึกว่า...ตอนนี้มีคนมายุ่งกับร่างของชั้น งั้นเดี๋ยวมาน่ะ...ชุน
เฮ้ย~~~ มาถึงร่างซะที แต่...นั่นใครน่ะ หรือว่า...ไม่จริง...หมอนั่นมาที่นี่ได้ยังไงกัน
“ท่าน เทบเป แน่ใจรึครับว่าท่านจะมาที่นี่” ไอออนนี่นา เค้ามากับ...เทบเปงั้นหรอ???
“อืม...ชั้นอยากมาดูหน้าเค้าน่ะ...ไม่ต้องห่วงหรอก ไอออน ชั้นไม่ทำร้ายพี่สาวแท้ๆของชั้นหรอกน่ะ (^U^)” อึก...นะ...นายจะมาทำไมอีกน่ะ
“พี่ครับ” เค้าพูดพร้อมกับใช้มือข้างขวาเข้ามาแตะที่แก้มชั้นอย่างอ่อนโยน ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยน่ะ นายเนี่ย มีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ภายใน แต่...ทำไม...นายต้องกลับมาหาชั้นอีกล่ะเนี่ย!!! ชั้น...ปวดใจเหลือเกิน
“ผม...คิดถึงพี่จัง” คราวนี้เค้า...นอน...ทับตัวของชั้นเลย (O///O)
“ผมรู้น่ะว่าพี่อยู่แถวนี้” เค้าพูดพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของชั้นรู้แม้แต่ว่าชั้นอยู่ที่ไหนด้วย
“พี่ครับ... พี่จะรู้บ้างไหมว่า...ผมเหงามาก ที่พี่ไม่อยู่ด้วยกับผมเหมือนเมื่อก่อน ผม...รักพี่จังเลย...ผม...ขออะไรพี่สักอย่างได้ไหมครับ???” หา??? (O[]O) ดะ...ได้สิ...ได้อยู่แล้วล่ะ
“มาเป็นแวมไพร์เหมือนผมเถอะน่ะครับ” หา...ว่าไงน่ะ!!! ถ้ามีความคิดอย่างงี้ก็เลิกคิดไปเลยน่ะ ตอนนี้เค้ากำลังเข้าไปที่ต้นคอของชั้นแล้ว อ๊ากกกกก!!! ชะ...ชุน...นายกลับมาเร็วๆหน่อยสิ อ๊า!!!!! เค้าใกล้จะถึงแล้วน่ะ
“ท่านเทบเป ท่านก็รู้ว่า...” ไอออนเข้ามาพอดี เทบเป จึงผละออกจากชั้นทันที
“อืม...ชั้นรู้น่า ไอออน ชั้นรู้ว่าชั้นทำเกินไป แต่...ชั้นทนไม่ไหวนี่นา ที่ต้องมาแยกจากกับพี่สาวอย่างงี้” เทบเปพูดพร้อมกับลุกออกจากตัวชั้น
“ท่าน...ผม...เข้ามาขัดจังหวะ ท่านรึเปล่าครับ???” ไอออนพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น
“ก็...เปล่าหรอก” แต่ดูสีหน้า แล้วบ่งบอกว่า คราวหลังอย่าเข้ามาอีกน่ะ
“งั้น...ผม...ออกไปรอข้างนอกน่ะครับ” ไอออนพูด หลังจากนั้นเทบเปก็พยักหน้าทีนึง เป็นสัญญาณว่า ออกไปสิ เร็วๆก็ดีน่ะ แล้วไอออนก็ออกไป
“ผม...อยากให้พี่คอยดูแลผม เหมือนเมื่อก่อนจังเลย” เทบเปพูดพร้อมกับเข้าแตะที่ตัวชั้นอีกครั้ง พร้อมกับทำหน้าเศร้า อันที่จริงแล้ว...เทบเป...เมื่อก่อนไม่ได้เป็นแวมไพร์อย่างงี้หรอก...มันเป็น...เพราะชั้นเอง...ที่ทำให้เค้าเป็นอย่างงี้ รวมถึง...ชีวิตของแม่ด้วย (Y_Y) แล้วตอนนี้เค้าก็เริ่มที่จะออกไปจากตัวชั้นแล้ว เฮ้ย~~~โล่งอก นึกว่า...จะเข้ามากัดที่คอชั้นซะอีก
“เรา...คงได้พบกันใหม่น่ะครับ...ท่านพี่” แล้วเค้าก็ออกไปด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย ชั้นพอรู้ว่านายรู้สึกอย่างไร นายคงไม่รู้สิน่ะว่า...ชั้นคิดถึงนายมากขนาดไหนน่ะ
“รู้สิครับ...ทำไมจะไม่รู้ล่ะ...ผมไปก่อนน่ะ” แล้วเค้าก็ออกไปจากบ้าน เมื่อกี้...เค้าได้ยินด้วยหรอ...ว่าชั้นคิดอะไรอยู่ ได้ไงกัน...หรือว่า!!! เค้าจะมีพลังแห่งการหยั่งรู้ เหมือนกับชั้น เป็นไปไม่ได้!!! เพราะว่าพลังนี้มีเพียง วิคัน เท่านั้นที่มี อืม... แต่ยังไง เค้าก็...ต้องมีอยู่แล้วล่ะ แต่...สิ่งที่เค้าพูดเมื่อกี้...ทำให้เค้าถึงกับหยุดเดิน แล้วก็กลับมาหาชั้นอีก พร้อมกับเข้า...หะ...หะ...หอม...หอมแก้ม...(O///O) ชั้นเหมือนเมื่อก่อน แล้วคราวนี้เค้าก็ออกไปจริงๆ ทะ...ทำไม...นายยังต้องมาสนใจชั้นอีก...ทำไม...นายไม่ฆ่าชั้นซะเลยล่ะ...ฮึก...ฮึก...ชั้น...ก็รักนายเหมือนกัน ไอ้น้องชาย...วันเวลาที่พวกเราเคยมีความสุขด้วยกัน...ชั้นไม่เคยลืม แต่...ยังไงเวลานั้นก็ต้องมาถึง ตอนนั้นชั้นคงต้องฆ่านายด้วยมือทั้งสองข้าง ของชั้นเอง
ว่าแต่...เมื่อไหร่ เจ้าสองคนนั้นมันจะเข้ามาซะทีล่ะเนี่ย??? แล้วชั้นก็ออกไปดูที่ที่พวกเค้าอยู่ตอนนี้ รู้สึกว่า...คานะจะรู้พลังของตัวเองแล้วล่ะสิน่ะ...
“เอาล่ะ...ได้มาแล้วล่ะ...พลังแห่งการรักษา” คานะพูด
“อืม...ดีแล้วล่ะ...แต่อานาตะเคยบอกไว้ว่า...วิคัน จะมีพลังแค่อย่างเดียวเอง” ชุนพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับคานะขนาบข้าง ชุน...นายรู้ตัวซะทีสิ ว่าเมื่อกี้มีคนเข้ามา
นี่...คือผลที่ปล่อยให้สาวน้อยอยู่ที่บ้านคนเดียว
“หืม...???”
“มีอะไรหรอค่ะ...คุณพ่อ”
“เหมือนกับ...ได้ยินเสียง...ของอานาตะ”
“เอ๋??? คุณแม่น่ะหรอค่ะ???”
“อืม”
“ตะ...แต่ว่า...คุณแม่ยังหลับไม่ได้สติอยู่เลยน่ะค่ะ!!!”
“ก็นั่นแหละ...ที่น่าสงสัย...ก็หลับอยู่นี่นาแล้วทำไม...”
“อย่าคิดมากเลยค่ะ!!!”
“แล้วก็”
“อะไรอีกค่ะ???”
“ได้กลิ่น...ของ...แวมไพร์”
“เอ๋??? ของคานะรึเปล่าค่ะ???”
“ไม่ใช่หรอก...คานะน่ะไม่มีกลิ่นนี้แล้วล่ะ”
“อ๋อ!!! ค่ะ”
“แต่...กลิ่นนี้มัน...เทบเป” ชุนพูดพร้อมกับวิ่งออกไปดูหน้าบ้าน แต่ก็ไม่เห็นอะไร ก็แหงล่ะ...จะเห็นได้ไง ก็เค้ากลับกันไปตั้งนานแล้ว!!! เบื้อกกำลังสิบ
“คุณพ่อค่ะ???” คานะเข้าไปหาชุนพร้อมกับเข้าไปเกาะแขน
“หืม??? อะไรหรอ???” หนอย~~~ เมื่อไหร่นายจะหยุดให้คานะเรียกว่าพ่อซะทีล่ะ เพราะว่า...มัน...(-///-)...เกี่ยวถึงชั้นด้วยน่ะย่ะ!!!
“คือว่า...ที่พ่อพูดเมื่อกี้...หมายถึง...ท่านเทบเปรึเปล่าค่ะ???”
“คา...คานะ...รู้จักด้วยหรอ???” ชุนได้ยินอย่างงั้น ก็ถึงกับหยุดชั่วคราว
“ค่ะ...คุณแม่(ตัวจริง)เคยเล่าให้ฟัง”
“แล้วไงต่อ...” ชุนพูดพร้อมกับจับตัวคานะไว้แน่น ไม่ต้องแน่นขนาดนั้นก็ได้น่ะย่ะ!!! ชั้นสงสารลูก...พูดผิดอีกแล้ว...สงสารน้องคานะ
“ก็...คานะอยากถามคุณพ่อนี่แหละ...ว่า...ทำไม...ท่านเทบเปถึง...มีนามสกุลเดียวกับคุณแม่ล่ะค่ะ???”
“ก็...เพราะว่า...” นาย...นายจะเล่าก็เล่าไปสิ...ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว... ปลงแล้วล่ะย่ะ
“เพราะว่า...” คานะทำสายตาที่สงสัยชุนเต็มที่ ถ้า...ตอนนี้คานะเป็นมนุษย์ สงสัยต่อไปคานะต้องไปเป็นตำรวจแน่เลย
“เพราะว่า...เทบเปกับอานาะตะ...เป็น...ฝาแฝดกัน”
“...หา???...ได้ไงกันค่ะ...ท่านเทบเป...ไม่เห็นเคยบอกเรื่องนี้เลย” คานะพูดพร้อมกับถอยห่างออกจากชุน ยังกับ...ชุนเป็นตัวอันตรายยังงั้นแหละ ...อืม...น่าเอามาใช้น่ะ อิอิ
“เอ๋??? คานะ...เธอพูดในทำนองว่า...เธอเคยอยู่กับเทบเปงั้นแหละ”
“ก็...ประมาณนั้นแหละค่ะ” คานะพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าเล็กน้อย ทำไม...ทำไม...คานะถึง...เคยอยู่กับเทบเปล่ะ??? แล้วก็...ทำไม...ถึงไม่มีกลิ่นหลงเหลืออยู่เลยล่ะ???
“มันเป็นไงมาไงกันแน่เนี่ย” ชุนพูดพร้อมกับทรุดลงกับพื้น
“...งั้น...คานะจะเล่าให้ฟังล่ะกันน่ะค่ะ...คือว่า...ครอบครัวของคานะเคยเป็นคนสนิทของท่านเทบเป แล้วก็...หลังจากนั้น...พวกเราก็ออกมาจากสถานที่ที่ท่านเทบเปอยู่ ด้วยเพราะเหตุที่ว่า...พวกไลแคนบุก...แล้วคนที่ส่งพวกเราให้ออกมาก็คือ...คุณพ่อ(ตัวจริง)...เพราะว่�

ID: 136

เสร็จซะที

เพราะว่าท่านต้องอยู่ช่วยท่านเทบเป...แล้ว...หลังจากนั้น...คานะก็ได้ยินว่าคุณพ่อ...ตายแล้ว...คุณแม่ก็เสียใจมาก...แล้วหลังจากนั้นไม่นาน คุณแม่ก็ทำใจได้ แต่ว่า...ท่านก็ถูกฆ่าตายโดยพวกไลแคน” คานะพูดพร้อมกับ น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง (T_T) น่าสงสารจังเลย...ลูกน้อยของแม่... (TOT)...อุ๊ยส์ พูดผิด...น้องสุดที่รัก
“อืม...”
“ขอโทษน่ะค่ะ...ที่คานะไม่เคยเล่ามาก่อน” คานะพูดพร้อมกับเข้าสู่โหมดเศร้าอีกครั้ง โอ๋~~~ คานะอย่าเศร้าไปเลย ยังไงคานะก็มีพี่อยู่น่ะ...กับไอ้เบื้อกชุน
“ไม่เป็นไรหรอก” ชุนพูดพร้อมกับลูบหัวคานะ ทำอย่างกับเค้าเป็นหมา...ทำยังงี้กับลูก...พูดผิด...น้องสุดที่รักของชั้นได้ไงกัน เค้าไม่ใช่หมาน่ะย่ะ!!!
“เอ๋??? คุณพ่อไม่ว่าคานะหรอค่ะ???”
“จะว่าอะไรล่ะ...คานะไม่ได้ทำไรผิด...อีกอย่างตอนนี้คานะก็เป็นครอบครัวเดียวกับ...พะ...พะ...พ่อ...แล้ว ก็ถือว่า...ไม่ต้องคิดถึงอดีตอีกแล้ว” เค้าพูดพร้อมกับกอดคานะ แล้วคานะก็ร้องไห้ใส่หลังของชุน ชั้นไม่เคยรู้เลยว่า...คานะจะเคยอยู่กับเทบเป ก็น่ะ...อิจฉาคานะเล็กน้อย
“ค่ะ...คานะเข้าใจแล้วค่ะ!!!”
“อืม...ดีแล้วล่ะ...เข้าบ้านกันเถอะ” ชุนพูดพร้อมกับพาคานะเข้าบ้าน ส่วนชั้นก็...ต้องตามพวกเค้าไปดิ
“ค่ะ!!!” แล้วพวกเค้าก็เข้าบ้าน ส่วนชั้น...ไม่มีไรทำ...จะทำไมล่ะ??? ผู้เขียน (อ้าว??? หันมาด่าผู้เขียนซะงั้น)...

ID: -1

นับถือในความพยายามเขียนจิงๆ พยายามวาง plot ให้ดีหน่อยนะ จะได้ดูน่าสนใจกวาน้อีก

เยอะ ที่สำคัญ ขอให้เน้นรายละเอียด บางอย่างหน่อย และตัด รายละเอียดที่ไม่สำคัญไป

หน่อยก็ดี เพราะบางช่วย บรรยามากเกินความจำเป็นนะ อย่าลืมว่า ตัวเองเขียน ฟิคแนว

ไหน เพราะอ่านแล้ว ก็กำลังคิดว่า แนว ดราม่า หรือ แนวแอ๊กคชั่นล่ะนี่ แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่

ทั้งสองอย่างรวกันแน่ แล้วตอนต่อไปจะมาอ่าน และวิจานต่อนะ หวังว่าคงดีกว่านี้อีกเยอะๆ

นะครับ

ID: 136

ขอบคุณมากๆค่ะ

ที่เข้ามาเม้นท์ให้แค่นี้ ก็ทำให้มีกำลังใจเขียนขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ